bu qədər ərkən yaşda bu qədər çox olacaqlarını bilmirdim. pandemiya və sonrası daha da çox. bir gün qazetdə görürsən bir gün instagramda, kimi intihar kimi overdose kimi cinayət. çoxunun şəkilləri çıxır qabağıma telefonda, qəribə hiss etdirir, həyatda olduğunu yada salır çünki keçən həftə deyib güldüyün adam artıq deyil.
bu gitara vlad-in idi. bir festivalda tanışmıışdıq bostonda. soruşdu haralısan, dedim azərabaycan, deyir bakıda doğulmuşam. yarı erməni, rusiyada biraz yaşayıb sonra burda böyüyüb. baxdım ki xalam uşaqlarına oxşayır doğrudan. ondan sonra çox yaxın olduq. xətrini çox istəyirdim. hamını tanıyırdı, hamı da onu sevirdi.
pandemiyada hamı evdə heç kim görüşə bilmir, hamı depresiyada, ilk aylar. sevgilisindən ayrıldı. statuslarından məncə hamımız görürdük ki nəsə gəlir ya olacaq. birgün facebook-u açdım ki xəbər linki paylaşılıb, polis maşınında ölü tapıb yolun kənarında park etdiyi yerdə.
gitarası məndəydi, o vaxtlar saxlamışam. işləmirdi, atmağa əlim gəlmirdi hər evə köçəndə daşıdım özümlə. hətta dedim bəlkə düzəldib qızına verərəm bir gün. 10-lu yaşlarda bir qızı varıydı ilk evliliyindən. sonra dedim yox bəlkə pis çıxar kim bilir.
keçən qış bir gecə evdə əsəbləşib hər şeyi qıranda gitarı da götürüb sındırdım. vlad-ə əsəbi olduğumçün bəlkə də. nəysə. gitarı indi həyətə qoymuşam. hər səhər oyananda da görəcəyim bir yerdədi. belə soruşsan çox da ciddi hisslər də keçirmirəm. nə də planlı da deyil. ama kənardan baxanda çox qəribə görünür. hər şeyə hissizləşdiyim üçün çox da fikir vermirəm onsuz.
itirəcəyim çox insan var. və ölümdən qorxuram. bir gün kontaktındakı hamı ölmüş olacaq. telefonu əlinə alanda divara çırpasın gələcək ya da gəlir. həyatı ya çox ciddiyə almalısan ya da heç düşünmədən yaşamalısan.