3. iç səslə söhbət heç vaxt dilə tökdüklərimiz qədər təəccübləndirmir bizi. Zənnimcə, zehnimiz öz fikirlərini səs tellərinə sıçratmayanda daha dərin şeylər danışır, daha azad hiss edir. Təxmin edə bilirik özümüzlə olan dialoqların sonunu. Eşitdiklərimizi danışırıq, gördüklərimizi bir daha xatırladırıq özəyimizə. Hərdən yazılara tökürük bu söhbətləri və həmin yazılar bəzən bir roman olur, bəzən isə bəstə. Mənliyimizin ən uc nöqtəsini axtarırıq içimizdə, imkasızlıqları unudaraq. Gah gözümüzü doldurur, gah dişlərimizi ətrafa nümayiş etdirin bu axtarışın yada saldığı xatirələr. Bəzən yeni yerlər görmək, bəzən də köhnə albomları vərəkləmək kimi hiss etdirir. Vaxt olur yaşadıqlarımız ya da yaşaya bilmə ehtimalımız olan mümkünlükləri nağıl edir bizə və ən əsası, yaşadığımızı xatırladır tez-tez, gülə-ağlaya.