1287. il 2011. Üçüncü kursda oxuyuram. illərdir naməhrəm əlinə əlim dəyməyib. Universitetdə bir qızla üç ilə yaxındır baxışıram ancaq. Day qızla hər pozada baxışırıq. Amma ortada heç nə yoxdur. Yaxınlaşmağa cəsarətim də yoxdur.
Ayılmış qrup yoldaşlarım o vaxt məşhur olan "kollec", "texnikum" qızları ilə hər hoqqadan çıxırlar. Onlardan biri bir gün günümə dözməyib, mənə bir qızın nömrəsini verir. "Mamoğlum təzə ayrılıb. Qız indi özünə oğlan axtarır. Qız bu saat yanır." Gözlərimə işıq gəlir. Baxışdığım qarasaçlı, ağ bənizli qız da yadımdan çıxır.
Nəysə, uzun sözün qısası, qıza yazıram. Rahat cavab verir. Cürətlənib yazışmağa başlayıram. Şirin-şirin mesajlaşıb, görüşə dəvət edirəm.
Həyəcanlıyam. ikinci dəfə kimləsə görüşə gedirəm. Yer olaraq da içərişəhər metrosunu seçirəm.
Qız gözəldir, sarışın saçlı, mavi gözlü. Ekzotik görünür. Qıza vuruluram o gün. O payız axşamı.
Qızın fikri qısa müddətdə tanış olub, sonra yatmaqdır. Daha doğrusu, mənə verilən informasiya belədir. Yəqin əslində oğlanının yoxluğunu necəsə doldurmaq istəyirmiş. Sevgini tam hələ başa düşmürəm o vaxtlar.
O vaxtlar həm də kitab-dəftər oxumaq xəstələyindən hələ də qurtulmamışam. Birbaşa evə aparmaq istəmirəm qızı. Nə qədər ağıllı olduğumu, intellektuallığı göstərmək istəyirəm birinci. O yolla qızı ovsunlamaq istəyirəm.
Bir sevgi macərası yaşamaq istəyirəm. Ən azından bir qısa eşq hekayəsi. Ona görə məsələni qəlişlədirirəm şüuraltı.
Qızı görüşəndən sonra yaxınlıqdakı muzeyə aparıram. incəsənət muzeyinə. Olmayanlara deyim ki, Azərbaycanın ən böyük bəlkə də muzeyidir. Üç mərtəbə dolu rəsm.
indi qıza bir-bir mərtəbə gəzdirib, bütün rəsm əsərlərini göstərirəm. Tarixini, coğrafiyasını bir-birinə qayıram. Bildiyimi, bilmədiyimi danışıram.
Neçə saatdan sonra qızın muzeydə gəzdirdikdən sonra gedirik içərişəhər tərəfə. Metronun arxasındakı qapıdan keçib içərişəhərə daxil oluruq. Bir az gedəndən sonra əlindən tuturam. Ömrümdə yaşamadığım hissləri o payız axşamı yaşayıram. ikinci görüşdə Nazirlər Kabinetinin qarşısındakı parkda ilk dəfə qucaqlayıram, saçlarına toxunuram.
Sonradan universitetdə qrup uşaqları mənimlə bir az mırtdaşırlar. "Qızı muzeyə aparıb" məzələnmələri bir müddət davam edir. Sonra yavaş-yavaş unudulur.
Arada o qız yadıma düşür. Hardadır indi görən? Necə gedir həyatı? Həyatdadırmı ən əsası? Muzeydə görüşəndən on gün sonra atdığı oğlan yadına düşürmü?
Adını unutsam da indi, ey gözəl, sənə salam göndərirəm. Həftələrlə acıqlı oldum sənə, söydüm hətta. Məni axırda Feysbukda bloka da atdın. Amma məni da başa düş, daha bir atılmışlığın bir acı ağrısı idi o da. Keçib gedib artıq. Daha əsəbi deyiləm. Ömrümdə bir maraqlı xatirəyə görə sənə minnətdaram.