1. bağlılıq hissinin sonrakı mərhələsidir. sən onu sevərkən onun mümkünsüz şeydir deyə ağlına yeritməsi və münasibəti gülünc birşey sayan qadına qarşı yönələn hisdir ümidsizlik. özündəki natamamlıqları axtarmaqdır. özünü günahlandırmaqdır. həyatın son nöqtələrindəymişsən kimi düşündürən hisdir ümidsizlik. sevdiyinin ürəyində yer tapmadığını anlamaqdır. başqalarının içində özünü yalnız hiss etmək yeter lan bəsdir qəlbimi qırdız deyə bağırmaq istəyidir bütün bunları düşünərkən də sözləri özünə yaraşdırmamaqdır. axı sən bir vaxtlar belələrinə gülərək baxmışdın. indi noldu sənə qapağı yedin? bütün bunlar qarşıdakının sənə ümid verməsiylə başlayar və sonda ümidsizliklə nəticələnər. sonra oturub özüvə sual vermək ki yaradılışım niyə belə olub? pessimistsən ala sən? gül də ala! ama bacarmırsan ağa. sonra qarşıdakı haqda düşünərsən. bir insan bu qədər sevincliykən bu qədər yaxşı olarkən ona necə pislik etməy olar? ürəyini necə qıra bilərsən axı onun? haqqın var buna? yox. heç vaxt özüvü yaxşı hiss eləməyəcəksən kimi hiss etməkdir bu şey. nəsə eləməyə çalışarsan ama ortadakı vəziyət sadəcə çabalamağından başqa heçnə deyil. bütün bunlara baxmayaraq içindəki o əvvəlki ümidi özündə yaratmaq isdiyərsən. yaratmağa can atarsan, bəhanə axtararsan ümid yaratmağa. ama nəticən təsüflənməkdir. yat indi axşam görüm necə yatırsan.