bitirilə bilməyən kitablar

76. Dostoyevskinin insancıklar kitabı vardı məndə. Can yayınları idi, incə də birşey idi. Nəsə heç qutarıb axıra çıxa bilmədim onu. Hər dəfə əlimə alıb maksimum on səhifə oxuyub qırağa qoyurdum. Kitabın məzmunu hər zamanki kimi səfil haldaki baş rolumuz və onun qonşuluğunda vurulduğu bir qızın məktublaşmasıdır. Çox canımlı cicimli danışırlar, ətim tökülür. Birdə ki, oğlan çox ölərəm əriyərəm bitərəm havalarındadı, qız da sən deyən ciddiyə almır bunu. Kitab özü Yanımda deyil deyə dəqiq sitat gətirə bilməyəcəm, amma belə bir səhnə güldürmüşdü: qız otağın havalanması üçün səhv etmirəmsə, pərdəni kənara etmişdi. Ən azından bizim baş obrazımız belə düşünür və məktublarından birində qıza bunun üçün təşəkkür edir. Bəs məni düşündüyün üçün etmisənmişmiş, necə də incə bağlamısanmışmış, ona baxanda səni düşünüb gülümsəyirəmmişmiş filan. Qız da mən elə belə elədim, o qədər də dərin məna axtarma deyib, necə deyərlər, "tınlamır" çox. Nəbilm, oğlan qıza hədiyyə almaq üçün özünün ehtiyacı olan pulu ona xərcliyir filan filan işte.
Kitabı oxuduğum müddətdə münasibətlərinə, özəlliklə oğlana cringe olmuşdum. Hardasa 3ilin söhbətidi.