+8 əjdaha
1. Amerikalı müğənni və mahnı sözü yazarı olan Sufjan Stevens tərəfindən yazılıb, bəstələnən və 90. academy awards-da ən yaxşı orijinal mahnı mükafatına layiq görülən Call me by your name soundtrack-idir.Ah, bu mahnının verdiyi hiss, sözlük, bu mahnı, bu film.. Keçən il ilk dəfə baxmağımı xatırlayıram. Bir fransız filmi filan kimi başlamışdı, çox təbii idi. Lakin hələ lap əvvəllərində də həyatın, günlük işlərin axışına qatılmış olmaqları dəxlisizcə içimə işləmişdi. ilərlədikcə isə artıq heyranlıqdan özümü itirmişdim, atmosferinin gözəlliyindən sifətimdən şəlalələr axaraq böyük bir xoşbəxtlik dalğasının güclü zərbəsiylə ekranı izləyirdim. Obrazları bütün canlılığıyla hiss edə bilirdim, axıra yaxın əməllicə məhv olmuşdum, mənim də qəlbim qırılmışdı. Özümə uzun bir müddət gələ bilməyəcəyim bir film idi əslində, ancaq mən səhəri günü də gözləmədən bir-iki gün ard-arda on dənə zad filmə baxmışdım yenə elə möhtəşəm bir şeylər duyumsayım deyə. Ancaq meeh, olmadı bu cür başqası. Hətta feels-i keçmədən izlədiyim o şeylərə layiq olduğu dəyərini verəmməyərək haqsızlıq etmiş oldum yəqin ki. Bu mahnı arada yenə o soyuq yay axşamüstünə aparır məni, iki otaq o tərəfdə atamla-anam yüksək səslə nələrsə danışır lakin isidicinin vurduğu hava səsinin də sayəsində mənə sadəcə səliqəsiz bir gurultu kimi çatırdılar, kimsə çağırıb bir iş deyərək də bölməmişdi o saatları və mən darıxdırıcı af, gözəl heç nə olmayan evimizin içindən qoparaq özümü o cringy momentlərlə, reallıqla, həqiqi duyğularla dolu sevginin, cazibənin içərisində tapmışdım, bitəndə gün artıq getmişdi, otağımın işıqları çöl qaranlıqlaşdığı halda hələ də sönülü idi və açıq pərdələrdən ağacların siluetləri görünürdü. Özümü yenidən çarpayımda uzanan tapmışdım, söndürmək üçün isidicinin düyməsinə basanda otaqdan gələn danışıqların da kəsildiyini gördüm. Evdə tək imişəm kimi gəldi. Dikəlib "Papa?" deyə həyəcanla çağırdım, o dəqiqə cavab gəldi. Necə çağırmışamsa, o da narahat olmuşdu, ürəyi xəstədir, özü də paranoyalı kimidir onsuz, elə bilib nəsə olub. "Heç nə, elə belə soruşdum görüm hardasınız." dedim, ancaq səsim elə də çıxmamağa başlamışdı. Deyəsən, səssizliyi pozmağıma peşman olmuşdum. Buna baxmayaraq təbii ki, nə dediyimi eşitdi. Yenə də "Niyə o şəkildə çağırdığını detallı olaraq bilmək istəyirəm, gəlib danış." mənasına gələn "Eşitmirəm, gəl burda de."lərdən birini mənə tərəf vızıldatdı, mən də qalxdım yerimdən hədsiz bir boşluqda, aldığım narkotik zad var imiş, təsiri keçibmiş və yenisini istəyirmişəmcəsinə bir məyusluqla anamın digərini salmağında israr etməyimə baxmayaraq ən eybəcərini otağıma saldığı xalçamıza basaraq televizor olan otağa getdim. O xalçadan zəhləm gedir. Həqiqətən, gedir. Bu mahnını sevirəm, bu filmi də. Xoş günlər.