volume booster - telefonun səs səviyyəsini əvvəlkinə nisbətən 10-20% artırır. netguard - proqramların internetə çıxışını bağlayaraq megabaytlara qənaət etdirir. colorize - rəngsiz(ağ-qara) şəkilləri rəngləndirir. WTMP - telefonda kilid ekranının kodunu səhv yığdıqda yığan şəxsin neçə dəfə, nə vaxt, saat neçədə səhv etdiyini göstərir və şəklini çəkir. remini - keyfiyyətsiz, bulanıq şəkillərin keyfiyyətini artırır. -alternativi üçün:echance it parrot - telefon danışığını səsli olaraq qeyd edir. 2ndline - kanada kodu ilə saxta nömrə alaraq, sosial şəbəkələrdən istifadə imkanı yaradır. -ənənəvi versiyası üçün:textnow natureID - istənilən bir bitkinin şəklini çəkdikdə, onun haqqında ətraflı məlumat verir. diskdigger - bir neçə il qabaq silinən şəkilllər də daxil olmaqla, bəzi silinən şəkilləri geri qaytara bilir. weight scale estimator - telefonun altına kağız yerləşdirib, üzərinə əşya qoyduqda əşyanın çəkisini ölçür. Relax Rain - yuxu probleminiz varsa, proqramda olan videolar stressinizi azaldaraq yuxuya getməyinizə yardımçı olur.
islamiyyətdən çox-çox öncələr yaranmış oğuznamələr silsiləsinə aid olduğu söyləndiyi halda, içərisində nə hikmətsə dini motivlər barındıran, günümüz gəncliyinə islamın gücünü sübut edən dastan(!)
əlimə 1980 bakı nəşri dədə-qorqud dastanı keçib. və bir də 2004-də təkrar nəşr edilmiş, dərsliklərə salınmış versiyası var. salur qazanın evinin yağmalanması boyunda qazanın su ilə xəbərləşdiyi hissə;
yeni nəşrdən eyni hissə;
hm?
eyni boyda uruzun ağacla danışdığı hissə;
təkrar nəşrdə;
əsas gülünc olan da odur ki, köhnə nəşrdə namazın n'sı belə yox ikən, güncəllənmiş boyların əksəriyyətinin sonunda bir qayda olaraq "təmiz suda dəstəmaz aldılar, iki rükət namaz qıldılar, adı gözəl məhəmmədə salavat gətirdilər" yazılıb. və yenə nə hikmətdisə, namazdan sonra qollarına ilahi bir güc gəlir, kafirləri işıq sürəti ilə asıb-kəsirlər.
nə bilim, qınamaq da olmur e, əslində. dastandı axı, bəlkə də 24 il sonra dinə-imana gəlmişdir, qaribanlar da neynəsin, məcburən yeni versiyasını "dinin kölgəsində dədə qorqud" olaraq çıxarmışlardır.
az öncə eşitdiyim bu fikri səsləndirən bütün boşboğaz şəxslər üçün açılmış başlıq.
"azərbaycanda qadın olmaq" haqqında danışsam, başqa mövzulara qapı açılacağı üçün, hara gedirsən get, qadın olmağın dəyişməyən "bəsitliyini" göz önünə sərəcəm.
indi təsəvvür elə ki, qadın olaraq dünyaya gəlirsən və ortalama olaraq 9-15 il sonra nə olduğu başa salınmadığı üçün, bilmədiyin bir şeylə üzləşirsən. əslində, hələ uşaq yaşlarında ikən uşaqlıq illərin sona çatır. daima özünə nəzarət etmək məcburiyyəti yaranır, zamanla əyləncə anlayışına nisbətən uzaq düşürsən, idman dərsləri ən sevilən dərsin idisə, artıq kabusun olur. valideynin səni bu hadisəyə öncədən hazırlamış olmur deyə nəticədə qorxu, həyəcan, stress keçirərək regllə tanış olursan. ilk illərində "duyğusal dəyişikliklər" özünü çox biruzə verməsə belə, yaş artdıqca fərqi sezməyə başlayırsan. sözün həqiqi mənasında hər ay 3-5 günlük başqa birinə çevrilir, normal gündə səni əsəbləşdirməyəcək hadisələrə əsəbləşir, çox boş səbəblərdən ağlayırsan. hətta bəzən səbəb olmayanda axtarıb, tapırsan. "kirpiyim qısadı", "divar əyridi", "saatım işləmir" deyib, ağlanarmı? reglsənsə, ağlanar. hələ ki ağrılı keçirirsənsə və ağrıkəsici bir fayda eləmirsə, saatlarla müdaxilə edə bilmədiyin ağrıyla boğuşursan. bu yetəri qədər drammatik deyilmiş kimi, həmin gün çölə çıxmaq məcburiyyəti də üstünə gələndə, bəlkə də həyatının ən çətin anlarından birini yaşayırsan. həm gərginlik, həm fiziki ağrılar, qamətini əyəcək dərəcədə yorğunluq, təpədən vuran günəşlə 2 qat olan halsızlıq və duyğusal çöküntü elə bil sənə cəhənnəmdən teaser verir.
həyatında baş verən hadisələrin yaratdığı stress səbəbilə bəzən düzənsiz regllər keçirirsən. düzənsiz olmağın da ayrı stress yaradır və beləcə kısır döngüyə girirsən. ömründə sadəcə bir neçə dəfə 9 ay regl olmamaq şansın ola bilir, onun da sonunda ağrılı bir şəkildə doğuş həyata keçirməli olursan.
bu və saya bilmədiyim bir çox hadisələri uşaqlıqdan etibarən, uzun illər boyu təkrar-təkrar yaşayırsan.
ta ki menepoza girənə qədər.
paul coelhonun oxuduğum ilk əsəridir. əsər, birbaşa veronikanın intihar qərarını icra etməsi ilə başlayır. gənc qız ölümü gözləyərkən başına gələcəklərdən xəbərsiz halda huşunu itirir:
"veronika gözlərini açdıqda, gördüyü yerin cənnət olduğunu sanmadı. "cənnətdə otağı işıqlandırmaq üçün heç vaxt fluoresyent lampalardan istifadə etmirlər", - deyə fikirləşdi."
o, gözlərini xəstəxanada açdıqdan bir müddət sonra intihar cəhdinin ürəyinə ciddi zərər verdiyini, 1 həftə ərzində ürəyinin fəaliyyətinin tamamən dayanacağını - öləcəyini öyrənir:
"...bu dəfə isə onunla görüşməyə vaxt təyin etmiş ölümü gözləməli olacaqdı.
"bu ancaq mənim başıma gələ bilərdi. insanlar adətən məhz gözləmədikləri gündə ölürlər."
cəmiyyətin "normal" anlayışına uyğunlaşmayan insanların ustalıqla təsvir edildiyi bu kitabda, dəlilik haqqında deyilənlər də xüsusi diqqət çəkir:
"- dəlilik - ideyalarını çatdıra bilməyi bacarmamaqdır. sanki əcnəbi bir ölkədəsən və ətrafında baş verən hər şeyi görür, dərk edirsən, amma nəyi bilmək istədiyini və ya köməyə ehtiyacın olduğunu insanlara anlada bilmirsən, çünki onların dilində danışmağı bacarmırsan.
- hamımız o hissləri keçirmişik.
- onda bu və ya digər şəkildə, hamımız bir cür dəliyik."
mövzu həyatımızda iz buraxanlardırsa, mümkünlüyünə inanmadığım akt.
xatirində getdikcə bulanıqlaşması sənə unudursan hissi versə də, bəzən bir qoxu, bəzən bir təbəssüm, bəzən cılız bir səs o insanı xatırlamağına yol açar. həyatda heç kəs bənzərsiz olmadığı üçün, mütləqdir ki, unutduğunuzu zənn etdiyiniz insan(lar)ı başqalarında xatırlayacaqsınız. heç bir "unutmaq cəhdi" bu reallığı dəyişdirmir. misal: hazırda bir dostum hər güləndə, illər öncə əlaqəmi kəsdiyim, günün heç bir saatı ağlıma gəlməyən dostumu xatırlayıram. görünüşləri, tərzləri, zövqləri - heç bir şeyləri oxşar deyil, amma o gülüşü eşidən anda sözügedən şəxs qeyri-ixtiyari gözümün qabağına gəlir. mən o şəxsi normal şərtlərdə yada salırammı? yox. amma xırda bir detal onu xatırlatmağa yetirsə, demək ki, unutmamışam. təbii, xatirimdə xoş izlər buraxmadığı üçün bu xatırlama mənə xoş hisslər aşılamır. nəzərə alsaq ki, eyni şey mənim üçün ciddi dəyər kəsb edən, önəmli birini xatırlatsaydı, bu çox fövqəladə bir şey olardı.
ümumiləşdirsək, unutmaq - bəzən arzulanan, bəzən arzulanmayan hadisə olsa belə, kimin nə arzulamasından asılı olmayaraq, yaddaşınızı itirmədiyiniz sürəcə qeyri-mümkündür. -*
Azərbaycan ədəbiyyatının ən tanınmış nümayəndələrindəndən olmuş, əsərlərini lirik və epik növdə qələmə almış, həmçinin, həm nəzmlə, həm də nəsrlə yazmışdır. Mənzum əsərlərində yalnız əruz vəznindən istifadə etmişdir. Tərcümə fəaliyyəti ilə də məşğul olmuşdur. həyatında Bədii yaradıcılıqla yanaşı, elmi yaradıcılığa da yer vermişdir.
1556-cı ildə Kərbəlada vəfat edən ədibimiz haqqında, Əhdi Bağdadinin "Gülşəni-şüəra" adlı təzkirəsində geniş məlumat verilib.
Yaradıcılığı haqqında:
1.Türkcə Divan, farsca Divan yazmışdır.
2. Qəsidələri Türk, Fars və Ərəb dilindədir.
3. yalnız əruz vəznindən istifadə etmişdir.
4. Mürəbbe, müxəmməs, təxmis yazıb.
5. Yaradıcılığında Qəzəl xüsusi yer tutur. - Qəzəllərinin mövzusu:
Məhəbbət,
Gözəllərin tərifi,
Gözəlin məhəbbəti.
Poemaları
Ana dilində: "Bəngübadə", "Söhbətül-əsmar", "leyli və məcnun"
fars dilində: "həft cam"
Nəsr əsərləri
Türk dilində: "Şikayətnamə", "Hədiqətüs-süəda", "hədisi-ərbəin" (Ə. Caminin eyniadlı farsca əsərindən tərcümə)
Fars dilində: "Səhhət və Mərəz", "Rindu Zahid"
Rəqabətin olmadığı dünyada yaxşı insan olmaq çox asandır, lakin eyni məqsəd uğruna vuruşanların çoxluğu işi çətinləşdirər. Ən çətin mübarizəni isə yaxşı biri olmaqla pis biri olmaq arasında ilişib qalanlar verər. Hansı ki onlar bir gün zamanın keçmiş olub yaxasından əl çəkməyəcəyini hesaba qatmazlar, haqsızlığa susar, haqlıya dinməzlər. Vicdanları hər zaman sızlar, ancaq onu rahatladacaq cavabı əlbət taparlar. Çünki, onlar hər şeyi görər, sərf etdiyi müddətcə dərk edərlər.
Onlar həmişə başqalarıyla vuruşarlar, gəl gör ki, başqalarına qalib gələrkən, özlərinə məğlub olarlar.
Yaxşı ilə pisin mübarizəsini əks etdirən bu dünyada "kimsə" ola bilməyənlərin üstünlük təşkil etməsi nə acıdır..
Bəlkə də heç kim olmaq, kimsə olmaqdan daha rahat olduğu üçün belədir. Nə də olsa, pis və ya yaxşı olaraq doğulmaz insanlar, ya şərtlər onları yönləndirər, ya da vicdanları.
"Duvarda beyaz bir delik var. Ayna bu. Bir tuzak. Bu tuzağa düşeceğim, biliyorum. Düştüm işte. Aynada gri bir şey beliriyor. Yaklaşıp bakıyorum, kurtaramıyorum kendimi. Yüzümün yansısı bu. Yapacak işim olmadığı günlerde onu seyreder dururum. Gördüğüm bu yüzden, hiçbir şey anlamıyorum. Başkalarının yüzleri bir anlam taşıyor. Benimki öyle değil. Güzel mi yoksa çirkin mi, bunu bile söyleyemem. Çirkin galiba. Çünkü böyle olduğunu söylediler. Bana dokunan bu değil. Yüzüme böyle nitelikler verilebilmesine şaşıyorum aslında. Bir toprak parçasına ya da bir kayaya güzel ya da çirkin demek gibi bir şey bu."