gələcək qayğısı olmadan, istədiyin hər bir hobbini,işi,kursu rahatlıqla öyrənmək və istədiyin həyatı yaşamaq ən əsası zəhlən getdiyin adamlardan uzaqlar da rahat yaşamaq ola bilərdi...
rahatlıqdır,keçən səfər bərbərdə bir dayday mənnən qabaq idi duranda dediki prezident olsam əlimdə olsa saqqal saxlıyanların hamısını güllələtdirərdim dedi və çıxandan sonra telefonun unutmuşdu gəldi götürdü,insan necə qəddar psix olar ki bü düşüncədə olsun (bax: sovet tərbiyəsi almış insanlar )
kaş ki,birazda özümüz üçün yaşaya bilsəydik sırf ona buna görə yox,mən çox çalışdım çıxardım özümü o bataqlıqdan heyf ki mənidə içinə çəkdiniz.kilometrələrcə uzaqda olsamda,əlimdən gələnlərlə təmin etsəmdə sizi imkan vermədiz adam kimi yaşamağa.
tələb olaraq işçidən 3-4 bəzi hallarda bu daha çox ola bilər,işçinin işini görməsini bacarmağını,maaşa gəldikdə isə bir işçinin maaşın təlkif edilməsi qədər absurd iş elanlarını görürsən,bunun bir başqa modeli isə böyük əksəriyyət normal şərtlərdə bir təcrübəsiz işləmək istəyən çarəsiz bir gənci işə götürüb praktiki olaraq öyrənməyini istəmirlər...
bir dəfə məktəb vaxtları idi ,dostumun biri ilə məktəb çıxışı davası olacağdı,məndə ürək dirək yerinə güləşdən bir iki fənd başa salırdım bu an ded ki belə yaxşıdı mənim yerimə sən dalaş,wtf? məndə heçnə olmamış kimi razılaşdım onun yerinə mən dalaşdım.
65 in dayanacağından,şahmat məktəbinə gedən yolda bir kofeshop bənzəri bir məkan var,havanın soyuq olduğu günlərdə,gecələr isti kakao ilə pudralı (bax: ponçik )
verilən yerdə, duyulan kiçik xoşbəxtliklərə daxil edilə bilən hisslər.
insanların çox hissəsi qayğı deyir amma nədənsə çox qayğı göstərəndə də, qayğıdan bezirlər,mənə elə gəlir ki ən yaxşısı özün kimi olmaqdır heç kim heç kimə görə dəyişilməməlidi,dəyişsə belə müəyyən müddət çəkəcəy bu dəyişim onsuz xisləti ortaya çıxır,yəni yaxşı insan olmağa doğrunu nəzərdə tuturam,yaxşı insan onsuzda yaxşı qalacağ.
saçımın bir hissəsini dostumla sarı rəng eləmişdiy,çox qəribə idi,bir növ ləzzət eləyirdi insanın ürəyi istədiyi xırda şeyi edə bilməy, bakıya düşən kimi ailəmin ilk işi bu nə saçdı gedəy kəsəy oldu,çox dirəşmədim çünki mənası yox idi dost tanış hamısı baş beynimi xarab eliyəcəydilər,maraqlısı odur ki bu insanlar qıraqdan danışanlara heçvaxt sən heçnə deməsəndə fikir bildirməsəndə illah da adamın dalıyca palçığ atmağdan qorxmurlar.
fikirləşəndə ki,insan dünyaya bir dəfə gəlir vallah adamın içi daralır,yaxşı tərəfləri var olmağına amma getdikcə o qədər sıxlırsanki,eh bir dəmir iradəsi ola adamın çıxıb gedəsən birdəfəlik buralardan.
həmişə özünü fikirləşən,empatiya hissindən yoxsul olan,paylaşmağı bacarmayan,eqoist,axır vaxtlar bir növüdə çıxıb bu insan tiplərinin, (baxma: ədv çekinə görə hər şeyə razı olan insan tipi ).
nə danışaq axı? siz ancaq öz prablemləriniz maraqlandırır,daha məndə tab gətirə bilmirəm danışmağa elə birdəfəlik deyirəm prablemi deyin həll edə bilirəmsə edirəm yox edə bilmirəmsə təbii ki vaxt alıram.ama ən pisi üstündən illər keçəndən sonra anlamışam ki sizin üçün maraqlı deyiləm.ultra zəkalı deyiləm ama mən dediyim şeyləri əl tərsiylə kənara çəkib üstündən bir müddət keçəndən sonra həmən mövzü ilə mənə gəlməyiviz nədir axı?vallah həyat bəlkə də bu qədər çətin deyil,olmamalıydı ama niyə çətinləşdirdiz bu qədər?bir nəfərə görə?nədir axı bu camaat nə deyərə görə?çox qəribədiye deməli prablemin olanda bütün bu camaat yoxa çıxır dərin sular çəkiləndən sonra üzə çıxırlarsa dəyərdimi onlara görə həyatı belə qurmaq?
tranzit ölkə kimi çox üstünlüklərimiz var idi əfsuslar olsun ki,üç ildir quru sərhədlərimiz bağlıdır,maddi vəziyyəti nisbətən zəif olan insanlar heç olmasa turizm,maşın ehtiyyat hissələri və biri sürü başqa şeylər var idi ki,oranın vasitəsi ilə getməy və yaxud gedib gətirməy olurdu, indi isə qalıb belə.
bir yaxın dostumun,mesaj yazarkən "w" ilə yazmağını dəyişdirmək üçün,keçən səfər googleda,aze klyavyaturasın skrin eləyib atdım ki bəlkə dəyişər,çünki məndən asılı olmadan mesajlaşanda elə yazanda qıcıq gəlir mənə. onu
əvvələr məndə "sh" ilə yazırdım amma telefonlarda gələn özəlliklər sayəsində neçə ildi normal "ş" işlədirəm.son olaraq bilirəmki dəyişditən deyil səbəbini soruşanda isə demişdiki ing klavyesi daha balaca və rahatdı ona görə.
əvvələr hamının niyə bu qədər çox sevdiyini başa düşə bilmirdim,sonradan dadını tutandan sonra illahda bir-iki gün qalıb özünü tutandan sonra çay ilə əvəzedilməz dad tandemi olur.(bax: yaş artdıqca daha yaxşı dərk edilən şeylər)
Bir qız atasına onun necə çarəsiz olmasından şikayətlənir və o bilmir ki , problemləri necə həll etsin . O hər zaman mübarizə aparmaqdan,problemlərlə boğuşmaqdan yorulmuşdu .Sanki bir problem həll olunur , ancaq tezliklə başqa bir problem üzə çıxır .
Qızın atası isə aşpaz olur. Bir gün onu mətbəxə aparır . O üç qab götürür , onu su ilə doldurur və yüksək dərəcəli bir ocağa qoyur. Dərhal qabdakı sular qaynamağa başlayır . Ata birinci qaba kartof , ikinci qaba yumurta və üçüncü qaba isə kofe dənəcikləri qoyur. Sonra o , qızına heç bir söz demədən oturur və onların qaynamağını gözləyir .
Qız şikayətlənir və atasının nə etməyini maraqla gözləyir . Ata bir xeyli keçəndən sonra ocağı söndürür . O , qabdan kartofları çıxardır və onları bir boşqaba qoyur.Sonra yumurtaları çıxardır və bir qaba qoyur. Ən sonda kofeni qabından çıxarıb götürür və onu fincana qoyur .
Və qızına çevrilərək soruşur :” Qızım , nə görürsən ?”
O cəld cavab verir:“ Kartoflar , yumurtalar və kofe”
Ata : “Yaxın gəl və kartoflara əlinlə toxun “ deyir. Qız atasının dediyini edir və görür ki , kartoflar yumşaqdı .
Sonra ata yumurtanı götürməyi və onu sındırmağı qızından xahiş edir . Qız onun qabığını soyandan sonra yumurtanın necə bərk olduğunu görür .
Sonunda, ata kofedən bir qurtum içməyi xahiş edir . Kofenin ətirli qoxusu qızın üzünün gülümsəməyinə səbəb olur.
Qız soruşur: “ Ata , bu nə deməkdir ? ”
Ata izah etməyə başlayır: “Kartof , yumurta və kofe – onların üçü də eyni halla – suda qaynadılar , lakin onların hər birinin reaksiyası fərqli oldu”.
Kartof əvvəlcə bərk və möhkəm idi , ancaq o suda qaynayandan sonra yumşaq və kövrək oldu . Yumurta suya qoyulana kimi daxilindəki mayeni qoruyan nazik qabıqlı və kövrək idi . Sonra onun daxili daha möhkəm oldu . Ancaq kofe dənəcikləri özünə məxsus hal aldı . Onlar qaynar suya məruz qaldıqdan sonra suyu dəyişdilər və yeni bir şey yaratdılar .
Ata qızına :“ Sən bunlardan hansısan ? Uğursuzluq sənin qapını döyəndə sən necə cavab verəcəksən ? Sən bir kartof , yumurta, və ya kofe dənəciyi olacaqsan ?”
Həyatda ətrafımızda bizim bilmədiyimiz o qədər çox şey baş verir ki...Sadəcə biz bunları görmürük,bunlardan xəbərdar olmuruq.Amma ən əsası biz bildiyimiz zaman bizim onlara necə reaksiya göstərməyimiz və bundan nə məna çıxartmağımızdır.
Və unutmayın həyatda hər zaman problemlərlə vuruşmaq, mübarizə aparmaq və daima dik durmaq lazımdır.Bu həyatın bir qanunudur.(c)
məqalə mənə aid deyil sadəcə olaraq,indiki vəziyyətdə bu sual mənə aid edilsə yəqin ki,kartof cavabın verərdim,necə deyərlər yumurta olmaq diləyi ilə...
bəzən çox yoruluram sözlük,çünki nə qədər yaxşı olmağa çalışıramsa hamı əzməyə çalışır.hamısının ağzının payını verməyə gücüm də var cəsarətimdə bəzən dözməyib verirəm də, ama onda daha çox yoruluram birdə bilmirəm mənə elə gəlir ki sanki mənə olunan ədalətsizliy((baxma: oğraşlıq )ları gördükcə fikirləşirəm ki,eynisini mən onlara hər dəfə eləsəm onda mən də onların tayı oluram.
kefir içmək.tərkibində olan mikroblar,serotonini artırmağa köməy olur,bədənizimdə olan serotoninin 90%-i bağırsaqlarda olur,dolayısıyla desək serotonindən melotoninə keçməsi prosesinə gətirib çıxarır ki bu da daha rahat yatmaq deməkdir.
uşaq vaxtı köhnə məhlələrdə şərikli çörək filmində ki kimi idi həyət,çox uşaqlar elə həmən həyətdə toplanıb oynuyardıq,yay vaxtı olanda evin qapıları açıq olardı sadəcə bir pərdəyə oxşar bir şey asardılar qapıdan,nəysə bənövşə oyunu var idi mən necə qaçmışdımsa uşaqlar yarıb keçib gedib evin içinə girmişdim.
