yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar
bakını tərk etdiyin an. bəli, bəli bildiyiniz bakı. başını götürüb elə yerə gedirsən ki, artıq səni küçədə görüb barmaqla göstərənlər yoxdur. artıq bir məkana girən kimi 4-5 adamla salamlaşmırsan. heç kimin səni tanımadığı şəhərdə, ölkədə, küçədə gəzən milyonlardan birisən sadəcə. bax yalnızlıq ən çox bunda anlaşılır. yalnızlıqdan əlavə bir də ölüm qorxusu. yalnızlıq onsuz da ölüm qorxusunun basdırılmış formasıdır. tam desək:
yalnız ölmək qorxusu
keçən həftələrdən birində çox içkili vəziyyətdə metroya minmişdim və mənə yenicə "otval" vermiş qızın ən yaxın rəfiqəsi ilə qarşılaşmışdım. çox içkiliydim amma xatırlayıram. qız mənə həyatın axırının olmadığını, hər şeyin yaxşı olacağını filan dedi. mən isə başımı - bir az da alkoqolun təsiri ilə - yellətdim və dedim - heç nə yaxşı olmayacaq
sonra yenə uzun-uzun susduq və mən enəcəyim stansiyaya çatanda qeyri ixtiyarı qızın qulağına buna oxşar bir cümlə pıçıldadım - hamımız öləcəyik, əsas odur ki, yanımızda kim olacaq.
bəli, dostlar, iş-biznes, sevgi, ailə, dövlət, millətçilik, film, musiqi, heykəltaraşlıq - hamısı bir şey üçündür, ölüm barədə fikirləşməmək.
bəs heç nəyin olmadığı, təkcə sən və beynindəki səsin olduğu şəhərdə? ölüm qaçınılmazdır.