azərbaycan ailəsində həyatda qalmaq

Bir azərbaycanlı ailəsində yaşayırsınızsa bir çox şeyi gözə almalısınız, ya ağıllı övlad olub ana atanın hər dediyi ilə razılaşmaq ,həyatına bele onaların qərar verməsinə razı olmaq ya da onlara qarış çıxıb xeyirsiz övlad olmaq. indi seçim sizə görə dəyişir, amma istəyirsinizsə qulağınız sakit olsun o zaman 1ci seçimi dəyərləndirməlisiz. Lakin həm ailənin ilk övladı olub həm də dikbaşlısınızsa vay halınıza , çünki bütün cavanlığınız siz dadını çıxarmadan puç olacaq. Yalnız ümid qalır universitetə vay halınıza ki onda da bəxtiniz gətirməyə. Əgər belə bir ailədə qadınsınızsa sizi uzaq başı ərə verəcəklər:D, əgər oğlansınızsa sizin gününüz daha qara olacaq. Hər kəsə həyatda uğurlar, o gün olsun bu ölkədən çıxaq hər şeyi geridə buraxaq

dəli kür

Romanla film arasında bir az fərqliliklər olsa da həm ismayıl Şıxlının həm də Cahangir Cahangirov'un yaratdığı möhtəşəm işlərdəndir. Filmdə ən sevdiyim obraz Şahnigar- Liya Eliava'dır. Zatən yazma və oxuma bildiyindən Cahandar ağa'dan aha ön plana çıxır. Lakin molla sadiqin iyrənc oyunan gəlməsi onun sonunu gətirir. Filmdə Cahandar ağa bacısını özünü Kür'ə atmağa məcbur edir romanın özündə isə özü bacısının sonun gətirir. Nədi nədi eyş-işrət məclisində iştirak edib deyə bir insanın canına qıymaq o dövrün qeyrət anlayışından olsa gərək . Amma bu kimi bəzi nüansları çıxsaq möhtəşəmdir

insanın içindəki dərin boşluq

Bu aralar çox qarışıq duyğular içərisindəyəm...Həmişə olduğumdan çox daha duyğusal, sonu olmayan fikirlərin arasında əzilir kimi hiss edirəm sanki... "Nə olub? Niyə beləsən? Nə baş verib?" deyə çox soruşur ətrafım, səbəbsizcə beləyəm deyəndə, inanmır kimsə, bəziləri sadəcə yola verir və ya bəziləri ərköyünlük etdiyimi düşünür.

Əslində sayacaq o qədər səbəblərim var ki, amma anlat desələr kəlimələrin gücü çatmayacaqmış kimi gəlir, ya da mənim gücüm, bilmirəm..."Üzüləcək səbəbi yoxdur, amma ağlayır" dediklərini də eşidirəm, çox da önəmsəmirəm açığı... Onlar məni, içimdə qopan fırtınanı bilməyənlər, görməyənlərdir çünki. Siz fikir vermisiz? insanlar küçələrdə, yollarda,hər yerdə, hər an, daima bir təlaş içindədilər. Bəzən düşünürəm, görəsən bu təlaşın içində dönüb həyatlarına baxmağa fürsətləri qalırmı? Bilirsiz, bəzən ən çox da nǝyǝ üzülürəm? Bu qaçışan insanların arasında mən sadəcə dayanmışam, olduğum yerdə sayırmışam kimi hiss edirəm. O qaçan insanlar bəzən elə sürətlə dəyir ki mənə, həyatıma, tarzlığımı itirirəm bəzən yıxılıram bəzənsə yıxılacaq kimi oluram... Həyat, zaman heç durmadan axıb gedir. Qaçışan insanlar, sürətlə axan zaman və sadəcə duran mən... Kaş zamanı tutub saxlaya bilsəm, "Dur, dayan yanımda, mənim ətrafı insanlardan hörülmüş divarlarımdaki təkliyimə sən şərik çıx. Mənimlə dayan, gücümü toplayanda, yeni-yeni yeriməyi öyrənən uşaqlar kimi bu qaçışan insanların arasında addım atmağı, yıxılmamağı bacaranda, mənimlə birlikdə axıb gedərsən, mənimlə birlikdə köçüb gedərik bu havatdan "deva bilsəm