
Bir dəfə geyim və geyinmək psixologiyası haqqında bir araşdırmanı oxuyurdum. Orada bir cümlə məni çox düşündürmüşdü:
"Paltarlarımız bizim qürur və kimlik (identity) hisslərimizin psixoloji qalxanlarıdır."
Yəni, insan öz kimliyini, mənliyini qorumaq üçün geyinir. Geyim sadəcə soyuqdan qorunmaq üçün vasitə deyil.
Bundan yanadır ki, insan ən çox kimin yanında soyunursa (və nə qədər çox soyunursa) o insana qarşı qüruru və mənliyi daha müdafiəsiz olur. O insana qarşı qürurunu müdafiə etmir. Müdafiə olmur deyə, onunla daha asan yola gedə bilir.
insan uşaq ikən anasının onu döyməsindən, söyməsindən çox az təsirlənir, nəinki atası. Çünki uşağın ən çılpaq halını ən çox anası görür.
Zamanla insan böyüyür və anası onu daha az çılpaq görür. Bir yaşdan sonra isə bəlli hissələrini demək olar ki, heç vaxt görmür. Ananın yerini insanın həyat yoldaşı əvəz edir. Həyat yoldaşı insanın ən çılpaq halını mütəmadi görür deyə, insan onunla daha səmimi olmağa başlayır. Ona qarşı qürur hissini nisbətən itirir, nisbətən özü göz yumur...
Bu gün bizə dəb kimi soxuşdurulan (bu sadə bir təqdimat deyil, bu şiddətli bir soxuşdurma prosesidir) açıq-saçıq geyimlərin arxasında yatan ən böyük hədəf məhz budur. insanlar hər kəsə qarşı maksimum açılsınlar və kimliklərini, fərdiliklərini itirsinlər. Şəxsiyyətini itirmiş insanı nəyəsə razı salmaq, nədənsə nifrət etdirmək, əsəbiləşdirmək və ya sevindirmək çox asandır.
Övladlarınızı kimlikləri və şəxsiyyətləri oturuşmuş və yetkin fərd olaraq böyütmək istəyirsinizsə onları yaxşı geyindirin, çılpaq, kirli, cırıq, şılım formada gəzib-dolaşmaqlarına izin verməyin.