7. sevgili oxucu,
bu günü evdə keçirdim. düşündüm bir az. yemək bişirdim. bir az internetdə gəzindim. amma günümə damğa vuran hadisə bir mahnını tapmağım oldu. əslində mahnını çoxdan bilirdim. 1-2 dəfə eşitmişdim məktəbdə oxuyanda amma fikir verməmişdim.
bu gün eşidəndə isə ilk dəfə, sanki hipnoz olunmuş kimi oldum. bunu yazan insan heç şübhəsiz mənim ruh əkizim olmalıydı. sanki yüz illər əvvəldən gələn ən yaxın bir adamım ilə qarşılaşmışdım. qəbirdən çıxıb məni qucaqlamış kimi hiss etdim. bu insanın kim olduğunu bilmirdim amma desələr filan mahnının müəllifi canını istəyir, canımı belə verərdim. mahnını repeata ala-ala bəstəkar haqqında araşdırmağa başladım və olduqca maraqlı nəticələr əldə elədim. hər şeydən əvvəl, bəstəkar hələ də yaşayır və klassik musiqi bəstəkarıdır. johann sebastian bach tədqiqatçısıdır. vaxtilə bütün həyatını, hər şeyini atıb gedib bir adada daxma qurub tək başına 12 il yaşayıb. pulsuz, əşyasız. nə qədər geri gətirməyə çalışsalar da dönməyib, bir neçə popıtka ediblər adam yenə qaçıb adaya qayıdıb. axırda yazığa adada da rahat verməyiblər, daxmasının yaxınlığında çıxan bir yanğından onu günahkar biliblər və aparıb dəlixanaya qatıblar. ordan çıxandan sonra bacısı və qardaşı öz evlərinə aparıblar.
türklərə nifrət elədim lap. onsuz da zəif olan musiqi sənətini ağ günə çıxara biləcək belə böyük sənətkarın vardı amma nə vəziyyətə qoyublar yazığı.. dəhşətlidir sadəcə.
istanbula gedəcək olsam mütləq bu şəxslə gedib tanış olmağa qərar verdim. çünki ilk dəfəydi başıma gəlirdi bu hisslər bir mahnını dinləyərkən.
hələ də dinləyirəm bunları yaza-yaza.

bu günü də belə nöqtələdik.