9. bu günlerde herkes gitmek istiyor.
küçük bir sahil kasabasına,
bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara…
hayatından memnun olan yok.
kiminle konuşsam aynı şey…
her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.
öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok.
bir kendisi…
bu yeter zaten.
her şeyi, herkesi götürdün demektir.
keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
ama olmuyor.
hadi kendimize razıyız diyelim,
öteki de olmuyor;
yani herşeyi yüzsütü bırakmak göze alınmıyor.
böyle gidiyoruz işte.
bir yanımız “kalk gidelim”,
öbür yanımız “otur” diyor.
“otur” diyen kazanıyor.
o yan kalabalık zira…
iş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
güvende olma duygusu…
en kötüsü alışkanlık…
alışkanlığın verdiği rahatlık,
monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
kalıyoruz…
kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.
evlenmeler,
bir çocuk daha doğurmalar,
borçlara girmeler,
işi büyütmeler…
bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.
misal ben;
kapıdaki rex’i bırakıp gidemiyorum.
değil bu şehirden gitmek,
iki sokak öteye taşınamıyorum.
alıp götürsem gelmez ki…
bütün sokağın köpeği olduğunun farkında.
herkes onu, o herkesi seviyor.
hangi birimizle gitsin?
“sırtında yumurta küfesi taşımak” diye bir deyim vardır.
evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin.
kendi imalatımız küfeler…
ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
ölüm var zira!
ölüme inat tutunmak lazım,
inadına kök salmak lazım.
bari ufak kaçışlar yapabilsek.
var tabi yapanlar, ama az.
sadece kaymak tabakası.
hepimiz kaçabilsek…
bütçe, zaman, keyif denk olsa…
gün içinde mesela;
küçücük gitmeler yapabilsek.
ne mümkün?
sabah 9 akşam 18…
sonra başka mecburiyetler…
sıkışıp kaldık…
sırf yeme, içme, barınmanın bedeli bu kadar ağır olmamalı.
hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
bir ömür karşılığı bir ömür yani…
ne saçma…
bahar mıdır bizi bu hale getiren?
galiba..
ben her bahar aşık olmam
ama her bahar gitmek isterim.
gittiğim olmadı hiç, ama olsun…
istemek de güzel.
(bax: can yücel)