1225. hara yazım bilmədim, şekspirlə yazıram deyə çox da bir əhmiyyəti yoxdur, bəlkə də. nə bilim.

hamının içində bir üsyan var, bir şeyləri tam hiss etmədikcə ona qarşı şübhə ilə yanaşırsan. valdeyinlərim mənim üçün bu roldadır. atam dəhşət içən biri olub, hamıya gələcəkdə namaz qılacam demişdisə də, indi o fikir ağlının ucundan belə keçmir. anam əksinə, quran belə çıxır (ata) nənəm və babam üçün. öz valdeyinləri üçün çox vaxt dayım çıxmağı borc bilir və oxuyur, elə o öyrətmişdi mənə oxumağı. cavan vəfat edən bacısı üçünsə bu dəyişir, bəzən dayım, bəzən anam. xalam haqqında anamdan ətraflı öyrənəndə vəfat etdiyi yaşda idim. qəribədi, bəzən elə olur ki, yaşadığın şeylərdən çox yaşamadığın xatirlərə görə peşmanlıq çəkirsən.

hər nə qədər quran çıxsam və tərcüməsini oxusam da, məntiqə sığmayan cavabları olan suallar yaranırdı. namaz qılmağı 14 yaşımda məqsəd bilirdim, bir məcburiyyət var və mən ona indidən hazırlaşıram kimisindən. ama hər il ərtələdim və din haqqında fikirləşmədim. ən maraqlısı valideynlərim də heç vaxt bu haqqda danışmadılar, heç danışmadılar, niyə bəs? bu o ayin deyil ki, digər həyatıma təsir edən? yerimi seçən? ən vacibi olan?

dərk

univeristet dövründə axtardığım şeylər mənim istədiyim düzgün cavabları verməyə başladı. heçnəyin sonsuz və əhəmiyyətə dəyər bir şeyin olmaması, mənasızlıq. sakit biri olmağıma gətirib çıxardı, hərdən qışqırmaq istəsəm də, öz kədərimə kimsəni şərik etməyin mənası olmadığını düşündüm.

indilərdə bu fikir də yoxdur. marağımızı və xoşbəxtliyi bizim yaratdığımız şeylər olduğunu anlayandan sonra başqa bir şey düşünmürsən. və elədiyin şeydən heç vaxt peşman olmamağına gətirib çıxarır, bu

dərk