(youtube: 
)
)özümü yaxşı olduğuma o qədər inandırmışdım ki, bir də bu başlığa depressiv nəsə yazmaram düşünürdüm.
amma bu gün özümü o qədər pis hiss etdim ki, duşda gözüm çıxana qədər ağladım. özümü o qədər çirkin hiss etdim ki, evdəki bütün güzgüləri sındırmaq istədim. o qədər dünyaya yad idim ki, özümü kəsib realammı deyə bilmək istədim. "niyə, nədir mənim problemim?" deyə düşünüb dırnağımla dərimi yırtmaq istədim. varlığımı bürüyən qəzəbdən özümü divarlara çırpmaq istədim. kədərdən qusmağım gəlir. səsim batana qədər qışqırmaq, çığırıb üsyan etmək istəyirəm, amma şərait yoxdur. hamıya yaxşıyam deyəndən sonra özümü o qədər ikiüzlü hiss edirəm ki, sifətimi çəngəllə deşik-deşik etmək istəyirəm. fikirləşməkdən beynimin içi ağrıyır, sanki sinirlərimi kəlbətinlə dartıb bururlar. hər şey əsəbimə toxunur. ətrafla dialoqu da mümküncə azaltmışam.
dərdim nədir özüm də bilmirəm heç. bəlkə də məni incidən də budur. niyə beləyəm ki? hər şey yolunda gedəndə anidən çökürəm. bu gün özümü o qədər çox öldürmək istədim ki. amma taqətim də yoxdur. istəməklə də olmur. duşda dəm qazından boğulsam sevinərdim. amma özümü öldürməyə sərf edəcək effort qalmayıb.
niyə beləyəm ki mən. nə vaxta qədər belə çəkəcək? niyə buna dözməliyəm? nə vaxta qədər özümü inandıracam ki sağalmışam? yaxınlarım niyə dözsün ki bu hallarıma?
yenə ağlayaraq qıvrılıb yatacam. sabah da tezdən oyanmalıyam. nüçə aydan bir belə hallara düşməyimi normallaşdırıb yaşamalıyam? niyə də niyə...
ölmək istəyirəm, ölə bilmirəm.