549. etiraf edirəm, sözlük. edirəm, amma bu dəfə özümə etiraf edirəm. bütün günahkar mənəm lan mənəm. bütün günah məndədi. ona görə də şikayətlənmirəm. etiraf başlığındayam, ta bunu da etiraf edim qoy. hərdən iç səsim nömrə 1 şikayət edir. sonra iç səsim nömrə 2 onu susdurdur ki, kəs otur yerində, ay axmaq. özün edirsən də. sonra üçümüz də susub otururuq. gərək əzbərləyənə qədər təkrarlayım "özüm günahkaram". tapmışam bir axmaq maskası, tapmamışam da heç. etiraf edim ki, özüm düzəltmişəm, "əl işidi". gizlədirəm özümü onun altında. iş orasıdı ki, çıxarsam da fərq etməyəcək. sadəcə anarxist ruhum (iç səs 3) dedi ki, qoy hər şey mükəmməl olsun, tam olsun. biz - mən, iç səs 1, iç səs 2 susub oturmuşuq, qulaq asdıq buna. guya məqsəd bu saxta mükəmməlliyə qarşı çıxmaq idi. insanın ali görünümünə varlığımla üsyan etmək. bütün bunlar olanda iç səs 4 (müdrik olan) deyirdi ki, düz etmirsiz. amma biz qayıtdıq buna dedik təcrübədən keçməmiş hər bir fikir fərziyyə olaraq qalır. guya biz ağıllı idik də. nəysə, əslində istədiyimiz tam olaraq axmaq olmaq deyil, ağıllı görünməmək idi. çünki bizdən başqa hamı ali görünümə can atırdı. aliliyə can atmaq varlıq üçün təbii bir haldır, inkişaf mərhələsidir, olmalıdır. amma onlar ali olmağa deyil, görünməyə can atırdı. saxta intellektuallar, ağıllı görkəmlilər. biz də dedik "hüloooğ". * iç səslərimlə adətən çox əylənirik olduğumuz kimi olaq, görək nolur. əsl axmaq olduq. olmadıq, mən oldum. heç kim iç səslərimi tanımır, onlara görə düşdüm zibilə. bütün axmaq fikirlərimi, alınmamış mətnləri, pis düşdüyüm şəkilləri paylaşdım. kimsə başa düşməyəndə izah etmədim. keçmiş zamanda yazmağa ehtiyac yoxdu. indi də etmirəm. məsləhət ya da ağıl verir, mən də heç nə demirəm. hətta hərdən fikirləşdiklərimi yox, ayrı şeyləri deyirəm. görüm nolacaq? onlarda elə dediyim kimi başa düşürlər. və tez fürsətdən yaralanıb üstünlüklərini, səhv olduğumu göstərirlər. özüm özümü mənasız bir şəkildə kodlaşdırıram. görüm kim ali olmayanı, ali görünməyəni qəbul edəcək, o da heç kim eləmir. hamınız mı sapyoseksualsınız, başa düşmürəm ki. nəysə da, özüm özümü sınaq qurbağasına çevirmişəm. hərdən deyirəm, asosyal, de da, o yazıçıdan sitat gətirir, sən də gətir, sən də bəzəkli cümlələr qur, facebookda status olaraq yaz, burda yazma. get egonu yemlə, ay insan. onda səni aralarına alacaqlar. sonra iç səslərim savaşır, gedirəm onları susduram. deyirlər bunun nə önəmi var ki? əsas olan təbiiliyini qəbul etdirməkdi. sonra da içindəki deyingən qarı başlayır, hə görürük halını. müdrik qoca belə əsəbləşir deyir dur vızqırt burdan, çıxır beynimin balkonunda siqaret çəkir. (baxma: kafam hep duman ) iyrənc zarafatımızı da etdik, nitqə davam. -* özüm çantalarımı qoyuram yanıma, qoymuram otursunlar yanımda, deyirəm gedin, sonra da yanına oturulmayan adam sindromu yaşayıram. nəticə etibarilə hamımız dəliyik! iç səslərim və mən, elə siz də. elə bilirdim dəlilər həmişə xoşbəxt olur, olmaya da bilirmiş. nəysə dəliyik, dəliyik * glş