617. bəzi sabahları məna verəbilmədiyim, amma həyatdakı ən gerçək şeyin yaşanırmışı kimi oluram. anlıq bir aralıqda başverir bu şey. özünə məxsus dadı var sanki, elə bil gerçəkdən də oyanış deyilən şey yaşanılacaq kimi olur. o anın anısını, heç vaxt yaşanıldığı andakı kimi xatırlaya bilmirəm. o qısa anlıqda elə bil o qeder çox şey yaşanır ki, beynim error verib atır. yuxuya oxşasa da, yuxu olmadığına əminəm nədənsə. çox ani kafasını yaşayıram. kafasını tutub saxlamaq, daha da yaşamaq istəsəm də, toxunabilmədən yoxa çıxır. bu aralar ağlıma taxılıb. bir çox dəfə yaşadığım üçün də yuxuymuş, sayıqlamaymış da deyə bilmirəm. bəlkə də kafayı yemişəm. hansısa ağıl xəstəliyinin biruzəsi də ola bilər. ya da yaşadığım həyatın mənasız olduğunu düşündüyüm, nə vaxatsa özümü tapmaq ümüdüylə yaşayan beynimin özünə ilizyonu da olabilər. ətrafımda baş veren şeylərin gerçək olmadığını beynimə düşündürdüyüm üçün də olabilər. bu mənasız şeyin, gerçək həyatıma da təsiri olmadığını danabilmirəm özümə. yaşadığım, düşündüklərim, yuxularım, nə var, nə yoxsa hər şey bir-birinə paradoks, ironiya. heç bir şeyə anlam verəbilmirəm. içimdə qıjqırıram.