628. bu gecə yenə qayıdacam 10 il əvvələ . o kabuslu günə o lənət axşama.
10 il əvvəl olardı bir qızdan xoşlanmışdım. "səni sevirəm " tipli ifadələri həmişə özümə yad tapmışam ya da cürət etməmişəm, ona görə də ondan xoşlandığımı hərəkətlərimlə biruzə vermişəm. buna o isti yaqlaşınca məndə başladım.

o kiçik ağlımla başladım tikməyə. qəlbimdə ona kəbələr qurdum onu günəşim etdim. ona sərxoş oldum. ən çox mimiklərin sevmişdim o parlaq gözləri o gülüşü , mənə baxışı məni məndən alıb aparırdı. bircə ruhum qalmışdı ona vermədiğim onu da həmin gün aldı apardı.

gəldi qulağıma piçilladı opüşmek isteyirsənmi deyə. və getdi mən isə onu izlədim . məni heçkəsin görməyəcəyi insanlardan belə uzaq bir yerə apardı. günəşin bele görməyəcəği bir yerə.
ilkdi nə etməm gərəktiğini bilmirdim. sağ olsun hər şeyi o etdi. televizorda görmüşdü üstümdə dənəyirdi )) .... deyirəm də xəyallar dünyasında yaşayan 2 uşaq...qısa olsa da sonsuzdu ...zaman deyə bir şey qalmamışdı.

o an beynimdə sanki bir arınma var idi. içimdə ikimiz üçün qurduğum dünya artıq sadəcə onundu. bütün varlığım onundu. özümü ona bağlamışdım ruhumu ona hədiyyə etmişdim. 3-4 ay beraber olduq ve daddığım ən şirin şey 3-4 dəfə təkrarlandı.

durmadan onu düşünürdüm her dəqiqəmi ona həsr etmişdim, onun üzünə sonsuzluğa qədər baxa biləcəyimi düşünürdüm. onun haqqında heç kəsə danışmamışdım, çünki böyüklərin dostlarımın anlamayacağını düşünürdüm.deməsə də başqalarının bilməsindən rahatsız olacağını düşünmüşdüm.

amma son ayda onla aramızda bir soyuq gilavar əsmişdi . əvvəlcə özümdə səhvi aramağa başladım. axtara-axtara paranoyak olmuşdum. sanki ağlımı itirirdim, sakit bir uşaq əsəb xəstəsinə dönüşmüsdü. ailəm keçid dövrü deyib keçirdi bəzən də dərsleri ağırlığına yazırdı. ancaq içim partlayırdı. ilk dəfə qorxmuşdum birini itirəcəyimə... onsuz özümü təsəvvür belə edənmirdim.

və qorxduğum gün gəldi ismimi çəkib və dedi "biz bunlar üçün çox balacayıq" onunçun da acılı oldugunu sezmək çətin deildi daha artıq əzab verməmək üçün mən də ondan uzaqlaşdım. hələ də ayrılmaq istəməyin tam səbəbin bilmirəm. bu qədər bəsitmi? bir dəfə birilərindən valideynlərinin dindar olduğunu duydum. bəlkə ailəsində hiss etmişlər , valideynlərinin qarşı gələcəyini düşünmüşdü.

kim bilir? o andan sonrakı görüşlərimizıin hamısı təsadüf nəticəsində olub ve qısa olub. bir tanrı bilir o da əgər varsa onu unutmağımın necə çətin və ağır olduğunu. içimdəki dünyanı dağıtmağım illər aldı... deyə bilərəm ki artıq onu sevmirəm. son 7-8 ildə vur tut ya 10 defe görmüşəm ya yox heç darıxmıram da.

ama mən də hasar buraxmamış da deyil. ondan bəri heç kəsi sevənmirəm . çünki hər yeni gördüğümü tanışdığım qızla istər- istəməz beynimdə müqayisə gedir. hamısı onun kölgəsində qalır. dedim bəlkə açar elə o öpüşdədir . ondan sonra da başqa qızlarla opüşməyi dənədim ama artıq zaman durmur , həzz alanmıram. onu sevməsəmdə her dəfə birisilə öpüşəndə elə bilirəm ki hələ də onu aldadıram. ən böyük qorxumda budur. hec vaxt başqa birisini sevəməmək heç onu da artıq sevə bilmərəm.. hətta artıq nişanlı da olabilər bilmirəm...

ama ümid çırağım sönməyib. tanrımdan gözləyirəm. bəlkə birisini yollayar,çıxardar rastıma qəlbimdəki sökük kəbələri yenidən ucaltmağa. yeni bir günəş isindirər o ıssız qəlbimi, əvvəlkindən daha isti. yollasa da yollamasa da ,gelse de gelmese de gedəne baxıb derd edəcəğimə mənim yanımda qalan məni səbəbsiz sevən bacıma, qardaşıma, valideynlərimə baxıb həyat eşqimi sönməğə qoymuram.

not: #210801 entrymə bir yazardan gələn sualdan sonra yazmağa qərar verdim