657. bunları indi yazarkən bəlkədə sonra utanacam amma artıq vecimə deyil. bugün səbəbsiz yerə ağlamağa başladım. anamın və kiçik qardaşımın yanında. sonuncu dəfə bu qədər ürəkdən hönkürtü ilə ağlamağım yadıma gəlmir. fikirləsə bilərsiniz ki zəif iradəli biriyəm. bəlkədə. amma bu ağlamağımın iradə ilə heç bir əlaqəsi yoxuydu bunu dəqiq bilirəm. anama son günlər gördüyüm yuxular haqqında danışırdım. ümumiyyətlə demək olar hər gün yuxu görən biriyəm. yuxuda keçən il rəhmətə gedən nənəmi tez tez fərqli obrazlarda görürdüm. ama bura yuxumu yazmayacam. sadəcə bu son günlər yaşadığım hadisələr gördüyüm yuxular məndə qəribə hislərin formalaşdığını hiss etdim. yuxuda çox qorxmuşdum. yəni heç vaxt belə şeylərdən qorxmayan mən qroxmuşdum. yuxunu anama danışarkən bir anlıq dayandım susdum və o an bundan xeyli vaxt əvvəlki mən yadıma düşdü. həqiqətən bir anlıq elə saf bir insandan necə belə eqoist, insanların hissləriylə oynayan , ailəsinə sevdiklərinə heç nəyə dəyər verməyən ancaq öz mənafeyini güdən bir əclafa çevrildiyimi hiss etdim. və hiss etdikcə gözümnən yaş axmağa başladı nə qədər istəsəmdə özümü saxlaya bilmirdim. və onda heç kim mənə ağlama demədi. o an indiyə qədər etdiklərimin utancıyla anamın necə danışmadan məni başa düşdüyünü anladım... bunu yazmağımın bir səbəbi var. sadəcə fikirləşin əvvəlmi daha xoşbəxt idiniz indimi?