84. yenə üstümdə bir ağırlıq var, günlük. normalda yayı sevərdim amma deyəsən bu yay olduqca ağır keçəcək.
mayın sonuncu həftəsi bir qız ilə tanış olmağa cəhd etdim həyatımda ilk dəfə olaraq, mal kimi getdim qıza ondan xoşlandığımı söylədim; qız da nə desə yaxşıdır, hətta əvvəlcə söz demək belə istəmədi sadəcə başını yellədi daha sonra mənin israrım üzərinə "yox" dedi və qapıdan içəri daxil olaraq evinə keçdi. qızın bir 4 gün qədər arxasınca evinə qədər getmişdim və qızı da arxasınca evinə qədər izləməyi də çox xoşlamışdım. özümü çox qəribə hiss edirəm hələ də. dediyi "yox" belə çox xoşuma gəlir. elə uni-yə başladığım günlərdən həmin qıza qarşı hisslərim var idi.
"yox" cavabının səhəri günü erkəndən uni-yə getdim və həyəcanla qızı gözləməyə başladım. həmişəki vaxtda gəldi və çox həyəcanlı idim, qrupun qapısından gizlincə boylanırdım ki, hansısa qızı görər kimi oldum amma digər tərəfə doğru gedərək gözdən itmişdi. düzü, onun uni-yə gəliş vaxtını əzbər bilirdim və bildim ki, bu odu. dərhal o tərəfə yüyürdüm və onu kolidorda dayanan gördüm. məndən utandığı üçün (ya da mənə elə gəldi) digər qrup yoldaşlarını gözləməyə başlayıb ki qrupa onlar ilə daxil olsun və mən heç nə deyə bilməyim. yanına getdim "narahat..." deyəndə sözüm yarımçıq kəsilən kimi oldu və sanki gülümsəyər kimi olan qız öz qrupuna doğru yeriməyə başladı. mən də yanında gedirdim sanki nəsə demək istəyirdim amma saçlarına, gözlərinə, sifətinə baxmaqdan söz tapa bilmirdim. qız qrupunun qapısının ağzına çatanda "1 dəqiqə" dedim, mənə baxdı, "bir şans versən...". "yox" deyərək içəri girdi amma qapını örtmədi və qapının ağzında mənə tərəf dayandı. qısa bir müddət səssiz baxışmaların ardından "yəni heç nə hiss etmirsiniz mənə qarşı..." dedim, qızın cavabı xəfif gülümsəmə ilə qaşlarını yuxarı qaldıraraq, başını yavaşca sola sağa yelləməsi oldu.
"səbəbi..." dedim, qızın cavabı o tərəfə baxaraq "istəmirəm... istəmirəm" oldu. sanki qapının ağzından çəkilmək istəmirdim sadəcə gözləyirdim və qız da qapını örtmür mənə baxırdı.
səssiz keçən baxışmalardan sonra mən təəccüblü və yarı məyus şəkildi yavaş-yavaş geri addım atdım və qız da qapını yavaş-yavaş örtdü.
öz qrupuma daxil oldum və dərhal öz partama gedərək qıza hədiyyə vermək üçün gətirdiyim 1984 kitabını əlimə aldım. "bunu qıza verməliyəm!" deyə öz özümə mırıldandım. düzü niyə o kitabı seçmişdim, bilmirəm, amma düşünmüşdüm ki, xoşuna gələr. bir daha qızın qrupuna tərəf gedərək qapını döyəndəm sonra içəri daxil oldum və qız mənə qəribə şəkildə baxırdı ki, "sənə kitab gətirmişdim" dedim. qız güldü və dedi: "mənə?!" həmin andaki gülüşü hələ də yadımdadır. çox bəyənmişdim gülüşünü. "istəmirəm." dedi, amma mən: "çox maraqlı kitabdır..." dedim. "vaxtım olmur onsuz oxumağa imtahanlar..." dedi qız, "imtahanlar asan zad..." dedim və "əlimdə gətirmişəm və təkrar əlimdə geri qayıtmayacam." dedim və kitabı partanın üstə qoyaraq qrupdan çıxdım. həmin anda qəribə və biraz da sevincli hiss edirdim. sonraki dərs qızın kitabı götürdüyündən tam olmasa da əmin oldum çünki kitab qoyduğum partada yox idi. dedim yəqin qız götürüb. dərslərin erkən bitəcəyini bildiyimdən qızı hər yerdə izləyirdim və bir ara məndən qaçmaq üçün gözdən itsə də onu həmişəki dayanacaqda avtobusunu gözləyəndə gördüm. yanına getdim və başını qaldırdı, məni bir anlığına gördü. heç nə demədən telefonu ilə mesajlaşmağa davam etdi. avtobus gəldi qız minməyə gedəndə mənə çöndü və dedi: "xahiş edirəm gəlmə, mənim özümün öz istədiyim var."
bir anlıq şok keçirdim amma bilirdim ki, qız yalan deyir. çünki onu xeylidir ki, izləyirdim və bir nəfərdə olsun oğlan yox idi həyatında.
qız həmişəki yerdən tez endi, arxasınca enmədim. bilmirəm, amma düşdüyü yer elə yer idi ki, çox balaca məhəllə idi. bəlkə də məndən xilas olmaq üçün endi, bilmirəm amma peşman oldum enməməyimə, biraz irəlidə mən də düşdüm və qızı axtarmağa başlasam da tapa bilmədim. yəqin hansısa qohumuna getmişdim...
qıza instagramda da follow atmışdım amma qəbul etmirdi. yazdım qıza ki, bəs niyə qaçırsan məndən...
sonraki günlər yenə dərsə getdim (dərsim olmasa belə) qızı gözlədim uzun müddət sonra gəldi mənə sanki heç nə olmamış kimi baxdı. düzü yoldaşları yanında elə də baxmalı idi. yəni məncə bu normal idi. amma müəyyən hadisələr oldu və qızı itirdim arxasınca gedib hədiyyə aldığım saatı verəcəkdim. nə isə... sabah imtahanım var və qızın da imtahanı var. sabah mütləq saatı verəcəm və bu dəfə dost olmağımızı xahiş edəcəm...

bilmirəm, açığı, qızı çox sevirəm, əgər sevgili olsaq ondan heç vaxt ayrılmaram. amma digər tərəfdən yeməyə çörək almağa belə anamdan asılıyam. anamdan gizlin saat almışam qıza, çoz utanıram. çünki məlum qohumların dəstəyi olmasaydı indi heç uni-yə belə gedə bilməmişdim. üstəlik qalmağa evim belə yoxdur, çox çətin vəziyyətdəyik ailəlikcə. ailəmiz də qalmayıb demək olarki dağılıb. bir söz ilə iflas etmişəm, sıfıram. anam ilə mən məlum qohumlardan asılıyıq və vəziyyətimiz günü gündən pisləşir. qalmağa yerimiz yoxdu, qohumdan asılıyıq. hələ gələn il üçün ödəniş var ki, kim ödəyəcək bilmirəm. anam artıq ödəyə bilməz, mən işləyə bilmirəm... qardaşım onsuz fərsiz... nə bilim allah böyükdür, yəqin bir yol açar.
belə olan halları nəzərə alsaq həmin qız ilə bir gələcəyimin olması mümkünsüzdür olsa belə o qızı da bədbəxt edəcəm. qızı çox sevirəm, əgər başqası ilə görsəm dəli olaram...
sosial həyatım sıfırdır, təbii ki, kənd mühitində (özü də qohum evində) nə sosial həyat... sosial fobiyamı biraz yendiyimi bilirəm amma hələ də qalır. yuxarıda qız ilə tanış olmağıma cəhd etmə hekayəm də əslində mənim üçün uğur sayıla bilər çünki həyatımda həmişə qorxaq, əzik, asosial biri olmuşam və təbii ki,də həyatım nəinki bir qız hətta real dost belə olmayıb. əslində bir dostum var idi məktəbdə, amma sonradan fərqli unilərə girdik yol ayrıldı. çox da dost sayılmazdıq əslində sadəcə bir birimizi müdafiə edirdik digər "sərt"-lərə qarşı... xəyalımda sadəcə bir ev almaq var. 1 otaqlı olsa da olar... boş olsa da olar... sakitlik olsun və yanımda anam və sadəcə o qız olsun...
amma gələcəyi bilmək olmaz bəlkə də həmin qız ilə məni gözəl bir gələcək gözləyir.