218. 3ildi yalnız yaşayıram.əvvəllər rayondan gələn kirayədə yerlim olan fərqli uşaqlarla qalırdım.klaasik rayondan gələn tələbə kimi.elə o zamanlarda da tək hiss edirdim özümü çünki ətrafımdakilərin çoxuyla fikir ayrılıqları həyata baxış tərzlərində fərqliliklər çox olurdu.bir iki nəfər var idi dostum kimi.onsuzda elə çox ətrafı olan insan da deyiləm nə də hamıyla əlaqə yaratmağa çalışan.valideynlərim bakıda ev aldıqdan sonra isə əsl yalnızlıq başladı sanki.birinci birinci insana maraqlı gəlir təksən evdə qab yu evi təmizlə deyənin yox evdə siqaret çəksəndə tumanla dolaşsanda heçnə deyən yox onsuzda valideynlər çox vaxt xaricdə olur onlarda ildən aydan bir gəlir.həmişə soruşurlar birinci deyəndə evə qız atırsan yəgin zad kimi suallar olur həmişə ama qızlarla əlaqələrimin yoxluğu hətta insanlarlada əlaqlərimin zəif olmağı buna imkan vermir.versədə istəmirəm heç.mənlik deyil.amma zaman keçdikcə aylar illər insan təklikdən bezir hələ darıxmaqdan tək gecə küçələri gəzib evə gəlib səhərəcən siqaret çəkib mahnılarla sabahladığım günlər olur.bəlkə də bir gün tək olmayacam bu günləri özləyəcəm (mi bilmirəm) amma təklik də həddində yaxşıdı sonradan psixologiyada probləmlər yaradır mənim kimi.yaxşı tərəfləridə var evi idarə etməyi öyrənirsən ən azından.amma evdə uzun müddət tək qalmaq əsasəndə mənim kimi həm sosial həyatı olmayan həm sevgilisi olmayan həm də depresiyaya meyilli insanlara məsləhət görmürəm şəxsən.təbii ki aid olmadığın bir ətrafdansa təklik min dəfə yaxşıdı