35. yalnızlıq seçmədiyin,sənə məcburən yaşatılandı.hamının yanında fəxr etdiyin,özünü sındırmadığın,tək qalanda düşünməyə belə qorxduğundu.özünü dərsə,işə verməyin,eşşək kimi yorulmadan evə getməməyindi.dörd divar arasında düşüncələrinin belə əks səda verməsi,süzdüyün çayın hər dəfə soyuması,gözlərin ağrıdan yaşarana qədər kitab oxumaqdı.içərişəhərın küçələrində tək sülənmək,keçən hər insanın üzünə ümidlə baxmaq,tanış bir üzlə rastlaşmaq istəyi,ama rastlaşandan sonra da tez onun yanından getmək istəyidi.yalnızlıq,dost məclisində gözlərinin uzaqlara zillənib qalması,içdiyin içkinin dadını duymamağın,hətda ən yaxınların belə xoşbəxtliyinə ürəkdən sevinə bilməməkdi.yalnızlıq,1 ci şəxsin təkindən başqa heç bir şey deyil.yalnızlıq, dözə biləcəyini düşündüyün,ama heç vaxt dolmayan bir boşluqdur.bir ömür boyu bir əli tutmadan,bir çiyinə söykənmədən yaşamağı gözə almağındır.yalnızlıq,mən mənə bəs edərəm deyib,ilk vaxtlar dadını çıxardığın,zaman keçdikçə içini dağıdan,incidən,parça parça edən hissdir.yalnızlıq çarəsizlikdir.bilirsən,sonu yoxdu,çıxışın,içindəki boşluğu ,kimsəsizliyi doldurmağın yolu yoxdu,ama yenə də ümiddi yalnızlıq.
"yalnız qalmaqdan daha pis şeylər var həyatda,
ama çox vaxt bir ömür alır bunun fərqinə varmaq,
və o zaman da çox gecdir,və çox gecdən daha pis
heçnə yoxdur bu həyatda."
bukowski.