1256. artıq neçənci ildir ki qadınlar günündə təbrik etməyə ətrafımda qadın yoxdur. və ilk il oldu ki əslində bu halın nə dərəcədə huzurlu olduğunu dərk etdim. bəlkə anam sağ olsaydı ona sevdiyi tortu və çiçəkləri almış olmaq, onun kədərli gözlərində mənə sözlə heç vaxt çatdıra bilmədiyi sevgisini bütün ruhumla hiss etmək, həmin gün yuxuya dünyanın xoşbəxt insanı kimi getmək əvəzolunmaz olardı. istisna yalnızca anam olardı, bəli.
ən çox sevdiyim insan qadın olub, nifrət etdiyim insan da qadın olub, arxamdan iş çevirən də qadın olub, çiyninə başımı qoyanda hər şeyi unutduğum şəxs də qadın olub. məni hönkürtü ilə ağladan da qadın olub, ürəkdən güldürən də qadın olub. çarəsiz qoyan da, əlimdən tutan da. və tragediya ondadır ki bu təzadlar bir qadında birləşə bilir, durğun sular dalğaya çevrilir və sən də batıb gedirsən. nə zaman kürəyimi bir qadına söykədimsə yanıldım. nə zaman anlayış gözlədimsə bir qadın çıxdı ortaya və qəddarcasına mühakimə etdi. geriyə baxanda görürəm ki bütün alınmayan işlərimin kökündə qadın var, bütün stresslərimin səbəbkarı qadınlar olub və yalnızca onların əlinin çatmadığı insan olduğumda qızıl ortanı tapa bilirəm. qadınlara heyran olduğum qədər onların bu güclərindən kənarda qalmaq ən doğru addımdır.
ən doğru qərarlarımdan biri qadınsızlıq oldu. vitrinə baxar kimi qadınlara baxmaq, uzaqdan uzağa sərhədli, onlardan gələn fayda və təhlükədən maksimum təcrid olunmuş həyat yaşamaq. mənim huzurumun əsas hissəsi qadınların ayaq basmamağıdır.