o elə bir an olur, birdən hər şeyun ipini buraxırsan, boşluğu hiss eliyirsən, elə bil varlığın bir anlıq pauza eliyir, içində sərin bir meh əsir sanki. hamıda olur ya yox bilmirəm, amma həmin o qısa zaman kəsiyində özünü əsl xoşbəxtliyi tapmış kimi hiss eliyirsən, fikirləşirsən ki, daha heç nə bu nizmı poza bilməz,, amma, elə olmur. o içini yüngülləşdirən zəif meh getdikcə güclənir, əvvəl döş qəfəsivi, ağciyərlərivi, sonra bütün ətraflarını sovurmağa başlayır. daha da dağıdıcı xarakter alır. sonra başıva doğru irəliləyir, burda ümumiyyətlə idarəni itirirsən, bayaq səni havaya qaldıran zəif külək indi qasırğa kimi səni yerə çırpır və bütün bunların səbəbsiz olmağı acı qəhqəhələrə qərq eliyir
