fikir versəniz bizim filmlərin heç birinin soundtreki orkestral musiqi deyil. Varsa belə mən eşitməmişəm. Ona görə də illər əvvəl qaza gəlib köhnə soundtreklərimizi rework eləmək fikrinə düşdüm ki, sonra verim simfonik orkestrə və bununla bir konsert hazırlayaq. Oturdum ilk "Rəqiblər" filminin soundtrekini rework elədim sonra baş qarışdı başqa şeylərə proyekt qaldı qıraqda. Bəlkə birgün davam elədim sjsjsh
Avengers Endgame filmindəki Tony Stark'ın ən son sözü "I am Iron Man" əslində original ssenaridə yox idi deyə səhnənin original versiyasında Tony sadəcə kinayə ilə gülümsəyir və çırtma ilə savaşı qazanırdı. Ancaq filmin montajyoru həmin səhnəni montaj edərkən rejissorlara həmin səhnənin çox mənasız və boş qalması səbəbilə Stark'ın təkrar o səhnədə "I'm Ironman" deməsini təklif etməsi üzərinə rejissorlar bütün set bitməsindən günlər sonra təkrar Robert Downey Jr.'ı çağırıb təkrar sadəcə və sadəcə o səhnə üçün seti təkrar quraşdırıb həmin səhnəni çəkiblər.
Tarix 24 Noyabr 1971 göstərərkən, Oregon və Seattle uçuşu üçün mindiyi təyyarənin idarə heyətini çamadanındakı bombanı partlatmaqla təhdid edərək FBI'dan 200,000$ (2022-ci ilə görə hesablasaq $1,443,437.04) fidyə alıb təkrar havalanan təyyarədən Mexico City ərazisində paraşütlə atlayaraq qeybə qarışan, illərlə FBI tərəfindən axtarılsa da tapılmayan və dünyanın gözü qarşısında oğurladığı pulları dədəsinin malıymış kimi yeməyi bacarmış tək insan.
Haqqında amatör və professional bir çox sənədli film çəkilmişdir. Ancaq ən sevdiyim HBO'nun çəkdiyi "The Mystery of D.B. Cooper" sənədli filmidir. Mütləq izləyin, çünkü izlemeyenleri kınıyoruz.
Sofia Coppola və Spike Jonze bir neçə il evli olub boşanıblar. Boşandıqdan sonra isə hər ikisi bir film çəkib və hər iki film də ayrılıq haqqındadır. Spike Jonze'un çəkdiyi "HER" filmi və Sofia'nın çəkdiyi "Lost in Translation" filmi onların bir-biri ilə yaşadıqları hadisələrdən təsirlənərək çəkilmişdir.
fikirləriniz bir qəpiklik deyil. susmağı bilib dinləyərək real kritik analiz eləməyi öyrənmədikcə, hər mikrofon tutulan adam özünü söz deməyə haqq sahibi biri kimi hesab etdikcə bir zibil olan deyil. Kimdən nə soruşsan düz cavab verməyə çalışarkən səhvlərə boğulur.
Bilməli olduğu şeylərə "bilmirəm" deyib ama bilməməyi normal olan şeylərdən axmaqca utanaraq özünü bilirmiş kimi göstərən insanlardan bezdim.
Bunların ultra təhlükəlisi də ədəbi sözlər külliyatını ortaya atıb, kitablardan danışıb özünə nerd və bilən imajı verib dediyi sözə arqumenti olmadığı üçün bu yollardan backup verərək üstünə də tonla danışıb ağıllı adanı imitasiya edən ama əslində silkələsən bir qəpiyə dəyməyən klişelərini özünə saxlamayan tiplərdi.
Mən amerikadayam və bura gəlməyimə səbəb American Dream deyil. Gəldim çünki artıq yaşaya bilmədiyimi və mənim orda gələcəyim olmadığını gördüm. Buna da günahkar dövləti yox bu yuxarıda sadaladığım tipli adamlar daxil cəmiyyətin bir çox təbəqəsini görürəm.
incəsənət sahəsində konservləşdirilmiş musiqilər, dəyişməyən və yeniliyə açıq olmayan film proyektləri və kontekstləri, dəyişməyən və yeniliyə açıq olmayan teatr və onun oyunları daxil hərşey.
Media sahəsində klik xətrinə istənilən iyrənc başlığı yazmaqdan utanmayan gicbəsərlər və ona inanaraq ətrafındakı gəncləri bezdirmiş yaşlı təbəqə.
Gen Z'nin nə edəcəyini hələ də bilməməsi və internetdə gününü keçirib buna görə də başına gələn ən xırda hadisədə hadisəni proses edə bilmiyib dramaqueen'lik edərək özünü dünyanın ən böyük dərdinə sahib sanıb gedib intihar etməsi və sənin bunu oxuyarkən mənim bunları deyərək onları ciddiyə almadığımı və onların bunu qəsdən faking etdiyini düşünməyimi düşünməyin..
Mənə dahi olmağınız, ölkəni irəli aparacaq gələcəyi parlaq gənc ya mükəmməl yaşlı adam olmağınız yox öz işinizlə məşğul olmağınız və məşğul olduğunuz halda sistem sizə bunu etməyə rahatlıq yaratmazsa yeni çətinliyə adaptasiya olmaq yerinə daha yaxşını axtarmağınız lazımdı.
insanların istənilən bir mövzuya sadəcə söz olsun deyə 'fikir' bildirməsi.
Heç bir əhəmiyyəti olmayan söz çoxluğunu dərin birşey deyirmiş kimi, ifadə eləmə çabası:
"Bilirsən, elə şeylər var ki yaxşıdı, elə şeylər var ki pisdi. Gərək bunları seçə biləsən."
"Bilirsən, həyat qəribədi.." ilə başlayan cümlələri demirəm hələ. Bunu müşahidə eləmiş tək beyin sənmişsən kimi bunu deməkdə məqsəd nədi də?!
Nirvana'nın "Nevermind" albomunda 12 trek var hansı ki, ən sonuncusu "Something In The Way" trekidir.
Gözlənildiyi kimi, 12ci trekdən sonra CD versiyasında heçnə oxumur. Ama arxa qapaqda yazıldığı kimi "Something In The Way" gözləsəniz, tam 10 dəqiqəlik bir pauzadan sonra "Endless, Nameless" adlı trek bonus olaraq oxuyacaq.
Nirvana bu treki yazarkən çox efor sərf eləmədiyi üçün "Nevermind" albomunun hər kopyasına olmasa da, bir çox kopyasına bu formada yerləşdirmişdi. Bu albomdan sonra bir çox CD player sahibi mağazalara aldıqları cihazın xarab olduğu iddiası ilə getmişliyi belə var çünki mahnının ilk akordları rəsmən Nirvana'nın məşq eləyərkən yazdığı gic-gic səslərdən ibarətdir.
insanlığın bugünə qədər elmi və ya fəlsəfi araşdırmaları nəticəsində əldə etdiyi milyon açıqlaması olduğu halda hələ də hər insanın tam olaraq qəbullanmaqda çətinlik çəkdiyi tabu.
Tarix boyu bir tərəfdə bu tabunun insan üzərində pis effektləri olduğunu, digər tərəfdə də bunun tam əksinə yaxşı effektinin olduğu inancını öz şəxsi arqumentləri ilə qoruyan iki fərqli qrup olmuşdur.
inanılanın əksinə ehtiras sönməz, forma dəyişər. Basdırılmış ehtirasın, depressiya, stress, gərginlik, xoşbəxtsizlik və s. daxil bir sözlə J.K. Rowling 'in dili ilə desək obscurus yaratdığı, inanc yox bir faktdır.
Əslində tam olaraq olmasa belə hardasa narsisist düşüncə saydığım birşey. Özünü daim başqalarının diqqət mərkəzində ola biləcək qədər dəyərli görən insan düşüncəsidir. Sanki hərkəsin vecinədir sənin geyimin, həyatın və s. Kimlərinsə sənə tutduğu iradlar. Bunlar ki, hamısı o insanların işsizliyindən ortaya çıxan boş söz yığınıdı. Sənə nəsə söz deyən adamın həqiqətən o qədər çox vecinə deyilsən. Yəni həqiqətən sənin misal üçün geyiminə irad tutan həmin şəxsin gecə oturub bu fikrin dərdini çəkərək yuxusuz qaldığını düşünürsənsə onda sənə pis xəbərim var..
insanların həyatdakı bütün məqsədlərini 16 dəqiqəlik sənədli filmə sığdırmış Polyak rejissor. Əgər hələ də izləməmisinizsə gedin təcili izləyin, çünki Kieslowski'nin "*Talking Heads*" filmini izlemeyenleri kınıyoruz.
Godfather filmi üçün casting edərkən şirkət prodüserləri Al Pacino'nun Michael Carleone roluna emosiyasız, sakin və mafia kimi görünmədiyinə görə uyğun olmadığını düşünürdülər. Film buna görə bir çox problemlə üzləşsə də, Coppola filmi sonunda bitirir və prodüserlər Michael'ın restorandakı güllələmə səhnəsini gördükdükdən sonra filmin yayımlanmasını dəstəkləyir.
"Yalnız kalan bir adam, hiç yalnızlığından kimseye bahsedebilirmi? Hayır. Bahsedemez.
Yalnızlık, yaşamda bir an, hep yeniden başlayan, dışından anlaşılmaz. Yalnızlık paylaşılmaz. Paylaşılırsa, yalnızlık olmaz."
Bunun sehrli bir sözcüyü ya da shortcut'ı və s. yoxdur.
Hərçənd, insanın iki imajı vardır. Vizual və Vokal. Vizual adətən çöldən manual idarə edilə bilir. Məsələn makyaj ilə özünüzə əlavə bir dəri qatı yığa bilərsiniz. Ancaq vokal imaj.. Bunun manual idarəsi yoxdur. Onu idarə edə biləcəyiniz tək şey beyninizi idarə etməkdən keçər. Ona görə də əgər siz yetərincə intellektual birisizsə onsuz da digər insanın vokal imajını duyduğunuz anda onun intellekti və bu intellekti hansı şəkildə istifadə etdiyi haqda ilkin fikrə sahib olursunuz.
şəhərdə 30-40%lik bir qismin eyni parfümü işlətməsi. Qoxusunu bilib adını bilmirəm bilmək də istəmirəm.
Sanki bidəfə kimsə girib həmin parfümü bəyənib bir-iki xoş söz deyib, sonra da satıcı hər gələnə soxuşdurub ki, bu bomba ətirdi bunu çox adam bəyənir. Yəni ancaq bu hadisə belə olmuş ola bilər başqa bir ssenari ağlıma gəlmir.
Qədim romada yaranmışdır. Deyilənə görə nə vaxt biri vəfat eləsə kilsə rahibləri əllərində zil çalaraq küçələrdə gəzib "memento mori" deyərək insanlara onların da bir gün öləcəyini bir çox səbəbə görə (doğru yaşa, bugün sonmuş kimi yaşa, və s.) xatırladırdı.
Həmçinin romada döyüşdən geri qayıtmış ordu generalları və komandirlərinin qələbə paradında kölələr onların yanında gəzərək "memento mori" deyə pıçıldayardılar ki, qələbə səbəbilə yaranmış özgüvən və qürurları onları tükətməsin.
Bu deyim həm də stoisizm mottosuna çevrilmişdir. Onlar 'memento mori' deyimini həyata güc vermək, məna qatmaq və öncəlik yaratmaq üçün istifadə edirdilər. Onlar hər günü bir hədiyyə kimi qəbul edir və öz vaxtlarını boşa sərf etməməyi bu şəkildə özlərinə xatırladırdılar.
)
