o gün iri ticarət mərkəzlərindən birində idik, dedim girim wc-yə. girəndə fikirləşmədim, çantanı qoydum güzgünün qarşısına, mənə lazım olan şey də çantamda. nəysə elə çıxmağı fikirləşirdim ki, gördüm aa yuxarıda dəmir var, ora 1 paçka qadın üçün ped qoyublar. ilahi, mən necə xoşbəxt oldum, necə sevindim, izah edə bilmərəm. həyəcandan gözlərimdən hərarətli kiçik ulduzlar çıxır, baxıram hamısı həmin paçka pedin ətrafında dövrə vurur, gördüyüm ancaq və ancaq odur. özümə görə sevinmirəm ha, ölkəmizə bu mədəniyyətin gəlməyinə sevirəm. sevincimin həddi-hüdudu yox. indi maksimum həyəcanla gözləyirəm ki, çıxım tanış-tunuşa bu şad xəbəri yayım, təmizlik işinə baxan qadınlardan 1-2 söz soruşum, "ee konuş bakalım nasıl oldu?" tipli. qapını açırdım, açmaz olaydım, gördüm tanış qız durub qapının ağzında, gözümün içinə adını qoya bilmədiyim birtəhər mənalı baxışlarla baxır, deyir ki, "içəridə paket qalıb e, mariya, girim götürüm, təzə almışam"...
vay vay, mənim keçirdiyim hisslər xıpp deyə qəfildən kəsilib nəfəsimi boğazımda qoymazmı? xəyal qırıqlığı məni çilik-çilik olmuş şüşə kimi hiss etdirməzmi? üzüntüdən donulu halda içəridən paçkanı özüm götürüb verdim qıza. danışdım məsələni, dedim 1-in də istifadə etmişəm, halal elə. indi qız gülür, mən reaksiyasız, qız gülür mən yavaş-yavaş üzülürəm, qız gülür, mən ağlamaq istəyirəm... dəhşət...
axırda üstündən bir az keçdi, özümü də tənbehlədim ki, ay yazıq, sənin hələ də gözləntin var buralardan? o boyda malla gündə neçə paçka always çatar axı? lap nə qədər olur olsun, bu jesti edərlər, səncə? dəli olmusan, nədi?
nə bilim e, demişdim bəlkə reklam xarakterli nədirsə təşkil ediblər, biz qaribanlar da fələkdən limitli xoş gün görərdik. o da olmadı...
dünən şagirdlərimlə səhər idmanı etməyə çıxanda gördüm biri əlində ipə düzülmüş muncuq fırladır "təsbeh" əvəzi. bijuteriya ilə aramın heç olmamasına baxmayaraq şagirdimin muncuqları nəsə xoş gəlmişdi mənə və deyəsən hiss etdirmişəmmiş bunu..
bu gün dərsdə otaqdan çıxmışdım, qayıdanda gördüm yanındakı qıza tələm-tələsik nəyisə göstərir çantanın qabaq cibində. özü də şam sönməsin deyə əlimizi qıraqlarına divar kimi tuturuq ha, birdən görərəm deyə, bax, elə tutub bap-balaca yeməli əlini. yaxınlaşan kimi tələm-tələsik özlərini düzəldib üzümə qımışdılar. başa düşdüm ki, çantada nəsə özəl bir şey var. amma ağlımın ucundan keçməmişdi mənə aid olduğu, ona görə təkidlə soruşdum "o nədir?" deyə. axırda çarəsiz qalıb dedi ki, müəllimə dərsin axırında sizə bir şey verəcəm. amma axırında, indi yox..
1 saatı tikan üstündə oturubmuş kimi birtəhər yola verdi. dəqiqə başı da "axırı gəlsin deyə həyəcanlanıram e, müəllimə" deyirdi, mən monqol da elə bilirdim oxuduğum mətnin axırını deyir. sən demə dərsin axırını deyirmiş...
dərs qurtardı. çantasından 2 qolbaq çıxarıb dedi ki, "müəllimə, birini siz seçin, o biri də mənim olsun". mən də sadəni seçib digərini qaytardım. yanındakı qız qayıtdı ki, "hə, müəllimə, onu sizə düzəltmişdi, düz seçdiz". uşaqdakı düşüncəyə bax. birdən mənə verdiyini yox, özünə düzəltdiyini bəyənərəm deyə hər ikisini seçmək şansı verdi mənə, halbuki əminəm özünə düzəltdiyini daha özənlə və əziyyətlə hazırlamışdı, çünki daha mürəkkəb düzülüşü var idi ondakı muncuqların...
qolbağı görəndə çox pis kövrəldim, bəbəklərim böyüdü, gözlərimdən çıxan xoşbəxtlik qığılcımları gözümü, üzümü, bütün bədənimi isitdi. uşağın hər üzündən bir dəfə öpüb, bir dəfə dişləyib yola saldım..
qızı axşama çağırmışdım gəlib 5 dəqiqə dərsi danışıb getsin deyə. gələndə o da mənə düzəltdiyi qolbağı verdi, getdi. ümumiyyətlə, hansısa uşaq 1 dənə gül də gətirsə, gülü necə əzizləyib, necə xoşbəxtliklə güldanda evin ən görkəmli yerinə qoyduğumu görüb digərləri də gül gətirib*
sonradan xəbər tutdum ki, qonşunun onları danlamasına rəğmən bağdan gizlincə qırıb gətirirmişlər
evi doldurur. mən gül almışam deyə, onlar da gül verib deyə əl-ələ verib xoşbəxtlikdən göylərdə uçuruq. sevgi bu idi də, hə?.. özü də əsl xoşbəxt olan mən deyiləm, onlardı. erich fromm demiş, sevgi almaqdan daha çox verməkdir. çünki vermək, güclü olmağın ən gözəl izahıdır. məsələ konkretlik deyil, mücərrədlikdir. zənginliyini vermək, üstünlüyü vermək, xoşbəxtliyi verməkdir məsələ. və bunun yaşatdığı canlılıq, coşqu içində üzmək, verdikcə daha da zənginləşmək... əminəm, onlar məndən daha doludurlar, daha xoşbəxtdirlər. kaş, həmişə elə bu cür qalalar. amma ki.., eeehhhhhh...
məni heç olmadığım qədər dəyərli hiss etdirən həmin hədiyyələr bunlardı.
qəhvəyi rəng oğlan düzəltdiyidi. pul rezini ilə düzəldib özü də. yeyərəm axı...
digəri də 10 yaşlı qız uşağına xas çəhrayılıqla, bəzək-düzəklə... özü də qolbağı bağlamaq üçün yer qoymayıb, taxa bilmirəm. gərək deyim fix eləsin birtəhər...
iş orasındadır ki, heç birinin ağlı kəsməyib müəllimin biləyinin onların biləyindən daha qalın olduğu. hər ikisi öz biləyinə uyğun qolbağı düzəldib gəlib. ürəyim gəlmir birinin rezinini söküb, digərinə də təzə ip calaq edib öz ölçümə uyğunlaşdırmağa. ona görə sıxıla-sıxıla taxıram indi, taxacam da..
yox, əşi, entryni yazanda heç kövrəlmədim, gözlərim də dolmadı. nə danışırsız, kövrəlmək və mən?...
