mesaj @35538 2 ♥
22:40
@35538 bəli!!
28 may demişkən, ağalar müəllimin bu yazısını oxumağa dəyər:
“Bayraqları bayraq edən onların istehsalını həyata keçirən işçilərdir.
Gör, qırmızı, yaşıl – bu üç zolağın məzmunu göründüyü qədər sadə deyil - axı dövlətin simvolizmi birbaşa iqtisadi bazisdən asılı olan üstqurumun elementidir. Dövlə müvafiq olaraq hakim sinfin mənafeyinə uyğun təzyiq aparatıdır və simvolizm hakim siniflə ayrılmaz şəkildə bağlıdır. Azərbaycan Respublikası dünya dövlətlərinin mütləq əksəriyyəti kimi kapitalist dövlətdir, bayrağındakı rənglər də buna uyğun müvafiq mənaları daşıyır.
SSRİ-nin dağılmasından təxminən 30 il sonra əhalinin əksəriyyətinin nəzərində hərtərəfli, intensiv və sıx propaqandaya baxmayaraq iqtisadi və sosial şərtlər müstəvisində “sosializmdən” kapitalizmə keçid müsbət bir şey deyil. Bu səbəbdən bugünkü həyatın sahibləri üçün zəhmətkeş xalqa bu keçidi yeni azad demokratik cəmiyyətin formalaşması kimi əsaslandırmaq və şüurlarda möhkəmləndirmək lazımdır. Bunu etmək üçün kapitalistlər ayrılmaz hissəsi mavi-qırmızı-yaşıl bayraq olan yeni (həm də köhnə) demokratik mifologiyadan istifadə edirlər.
Bu bayraqla, onun müqəddəsliyi və uğrunda qan tökülmədən bayraq kimi mənəvi əsaslandırılmasının qeyri-mümkünlüyü ilə bağlı mifləri tirajlayan ekranların arxasında isə keçmiş SSRİ-nin bütün respublikalarında (eləcə də bütün sivil dünyada) əhalinin yaşayış səviyyəsi və işçilərin maaşları sürətlə azalır (ya da artan maaşa bir neçə il öncə daha az maaşla alınan əmttə və istifadə edilən xidmətlərdən yararlanmaq mümkün olmur), iş saatları, işsizlik və təqaüd yaşı artır, dövlət müəssisələrinin sayı azalır, məktəblər və xəstəxanalar bağlanır, artan sürətlə məscid və digər növ dini binalar tikilir, yaxud onların restavrasiyalarına külli miqdarda pul xərclənir.
Mövcud nizamdan narazılığını bildirmək üçün edilən hər hansı bir cəhdin icraçıları tibb və təhsil işçilərindən fərqli olaraq vaxtında maaş və mükafat alan, təqaüd yaşının artmasından narahat olmayan (buna görə də yem verən əli hər cür güc tətbiqi və hər vasitə ilə qorumağa hazır) repressiya aparatının işçiləri ilə qarşılaşırlar.
Bayraqları bayraq edən onlar uğrunda qan tökənlər yox, istehsalını həyata keçirən işçilərdir. Şöhrətləndirməli olduğumuz qövm hansısa abstrakt mənəvi dəyərlər və onlar uğrunda qan tökənlər yox, bütün maddi nemətləri yaradanlar və həm də yaşadığımız nizamın istismarını ən ağır şəkildə öz üzərində hiss edənlər – işçi sinfinin nümayəndələridir, proletarlardır.
Yaşasın Azərbaycan və dünya ölkələrinin işçi sinfi! Yaşasın dünya proletarlarının qardaşlığı və mübarizə əzmi”
28 may demişkən, ağalar müəllimin bu yazısını oxumağa dəyər:
“Bayraqları bayraq edən onların istehsalını həyata keçirən işçilərdir.
Gör, qırmızı, yaşıl – bu üç zolağın məzmunu göründüyü qədər sadə deyil - axı dövlətin simvolizmi birbaşa iqtisadi bazisdən asılı olan üstqurumun elementidir. Dövlə müvafiq olaraq hakim sinfin mənafeyinə uyğun təzyiq aparatıdır və simvolizm hakim siniflə ayrılmaz şəkildə bağlıdır. Azərbaycan Respublikası dünya dövlətlərinin mütləq əksəriyyəti kimi kapitalist dövlətdir, bayrağındakı rənglər də buna uyğun müvafiq mənaları daşıyır.
SSRi-nin dağılmasından təxminən 30 il sonra əhalinin əksəriyyətinin nəzərində hərtərəfli, intensiv və sıx propaqandaya baxmayaraq iqtisadi və sosial şərtlər müstəvisində “sosializmdən” kapitalizmə keçid müsbət bir şey deyil. Bu səbəbdən bugünkü həyatın sahibləri üçün zəhmətkeş xalqa bu keçidi yeni azad demokratik cəmiyyətin formalaşması kimi əsaslandırmaq və şüurlarda möhkəmləndirmək lazımdır. Bunu etmək üçün kapitalistlər ayrılmaz hissəsi mavi-qırmızı-yaşıl bayraq olan yeni (həm də köhnə) demokratik mifologiyadan istifadə edirlər.
Bu bayraqla, onun müqəddəsliyi və uğrunda qan tökülmədən bayraq kimi mənəvi əsaslandırılmasının qeyri-mümkünlüyü ilə bağlı mifləri tirajlayan ekranların arxasında isə keçmiş SSRi-nin bütün respublikalarında (eləcə də bütün sivil dünyada) əhalinin yaşayış səviyyəsi və işçilərin maaşları sürətlə azalır (ya da artan maaşa bir neçə il öncə daha az maaşla alınan əmttə və istifadə edilən xidmətlərdən yararlanmaq mümkün olmur), iş saatları, işsizlik və təqaüd yaşı artır, dövlət müəssisələrinin sayı azalır, məktəblər və xəstəxanalar bağlanır, artan sürətlə məscid və digər növ dini binalar tikilir, yaxud onların restavrasiyalarına külli miqdarda pul xərclənir.
Mövcud nizamdan narazılığını bildirmək üçün edilən hər hansı bir cəhdin icraçıları tibb və təhsil işçilərindən fərqli olaraq vaxtında maaş və mükafat alan, təqaüd yaşının artmasından narahat olmayan (buna görə də yem verən əli hər cür güc tətbiqi və hər vasitə ilə qorumağa hazır) repressiya aparatının işçiləri ilə qarşılaşırlar.
Bayraqları bayraq edən onlar uğrunda qan tökənlər yox, istehsalını həyata keçirən işçilərdir. Şöhrətləndirməli olduğumuz qövm hansısa abstrakt mənəvi dəyərlər və onlar uğrunda qan tökənlər yox, bütün maddi nemətləri yaradanlar və həm də yaşadığımız nizamın istismarını ən ağır şəkildə öz üzərində hiss edənlər – işçi sinfinin nümayəndələridir, proletarlardır.
Yaşasın Azərbaycan və dünya ölkələrinin işçi sinfi! Yaşasın dünya proletarlarının qardaşlığı və mübarizə əzmi”