1. gün keçdikcə özümüzü ifadə etməkdən, duyğularımızı açıqca dilə gətirməkdən qaçırıq. bəzən qürur dedik, bəzən utandıq, çox da qorxduq. nə düşündüyümüzü, nələr hiss etdiyimizi izah etməkdən. "görəsən"lər girdabında gedib gəlməkdən və hamısından əhəmiyyətlisi səhv başa düşülməkdən. hirslərimiz, sevgilərimiz həmişə bağlı qapılar arxasında qaldı. nə üzr istəyə bildik, nə də "səni sevirəm" deyə bildik. hər şeyin doğrusunu biz bildik. haqq vermədən, haqq tələb edən olduq. vermədən almağı üstünlük bildik. sonra da oturub dərdləndik: "kimsə məni anlamır" deyə. səbəblərini düşünmədik. hər keçən gün necə də qırıq-qırıq olurdu paylaşdıqlarımız, dostluqlarımız, salamlarımız. iki söz çox danışsaq vaxt itirərik dedik. təxirə saldıq, təxirə salındıq bir çox şeydən. can dediklərimizlə eyni məkanlarda yad olduq. vecimiz də olmadı nə düşündüyümüz, nə yaşadığımız, nələr hiss etdiyimiz. izdihamlarda təkliyi seçərkən görəsən neçə adam öz quyusunu qazdığının fərqində idi. heç birimiz təəssüf ki. bəzən deyirlər ki, danışmağa ehtiyac yoxdur. yox! danışmağa ehtiyac var, həm də çox var. izah etmək lazımdır, dinləmək lazımdır. başa düşmək, başa düşülmək lazımdır. danışmaq lazımdır