28. köhnə sevgili və ya ilk sevgili. əsgərliyə getməmişdən qabaq univərsitetin son kursunda bir qız sevməyə başladıq. nəsə xəstəliyi də vardı,özünü dediyinə görə ölümcül xəstəlik. biz də cavan uşaq , 19-20 yaş, qızda xəstəliyn olması bizim sevgimizi daha mohkəmləndirir, bir mahsun kırmızgül mahnısı kimi eşq.

nəysə qızla munasibət də normal deyil.ikimiz də tərs, ərkoyun. hər bir aydan bir kusuruk.
vaxt gəldi getdim əsgərliyə. əsgərliyə gedən adamın sevgilisi varsa,bu onuncun ciddi sınaqdır,hətta it əzabı demək olar. mən bu sınaqdan yaxşı çıxmadım, elə nə yaxşı ki, çıxmadım.
adamın ustundə allah var əsgərlikdə olanda qız mənim xətrimə dəymirdi. səhər dərsə getməmişdən əvvəl mənə zəng edərdi, kontur gondərdiyi də olub. hər halda əsgərlikdə qiz sevməyin də bir romantikasi var və bir şeyi dəqiq bilirəm ki, sevəndə qadınlar kişilərdən beş qat daha güclü sevir.
arada olurdu ki, qızla dava edirdik, kusurduk-barışırdıq. bir dəfə də kusduk, gəlməyimə az qalmışdı əsgərlikdən. bir ay sonra özüm zəng elədim ki, barışaq. yaxsi danışdı mənlə amma sonra dedi ki, sevgilim var. nəysə inanmaq istəmədim, bir həftə sevgilim var deyə deyə mənlə danışdı, təbiiki inanmıram. gəlməyimə 1 həftə 10 gun qalardı, bir nömrədən zəng gəldi. bir oğlan idi,karoçe mən filankəsin sevgilisi. (hadisə klişe səslənirsə, sorry) nəysə qaqas telefonda gijdədi, sohbət dava, axırda dedi ki, sən gələndə mənə zəng elə, səni başa salacam. bir- iki söyüş də oldu aramızda.
nəysə gəldik,bir iki gun sonra zəng elədim oglana, neftcilərə gorus təyin etdik. qaqaş elə bilib ki,mən tək gəlməyəcəm, o da dostuyla gəlib. məni gorən kimi ki, tək gəlmişəm inanmadı,dedi nə əcəb tək gəlmisən. (biz tərəflərin uşaqları davada talpa davası edirlər deyə hamı elə fikirləşir ki, tək gəlməyim çətin məsələdi) bir avtobusa mindik, gedirik harasa. mən davaya gəlmişəm,qaqas məni başa salacaqdı axı. gəldik razinə bir kafeyə. yolda avtobusda oğlan dostuyla bərabər avtobusdakı qızlarla məzələnir, mən də buna baxıb bizim qız söyürəm ki,kul başıva, gor gedib kimi tapmısan. yol boyu, elə kafedə oturanda da oglanın boyuna-buxununa, hərəkətlərinə,danışığına fikir verirəm və ozumlə müqayisə edirəm. niyə bu oglanı seçib,nəyi mənnən yaxşıdır? oglanla danışdıq , dedi qızı sevirəm sən get işinlə məşğul ol. mən də dirəşmişəm, sevirəm axı, həm də sevgidən əlavə o itirmek qorxusu, erkəyin məglubiyyəti həzm etmeməsi hissi var məndə. o vaxt da, indi də bilirdim ki, o qizla daha mənimki alınmazdi, amma yenə də qızı istəyirdim. adam bəzən soyuqqanlı yanaşa bilmir hadisələrə, bilir ki, səhv edir, amma yenə də edir o səhvi. sadəcə əldə etmək istəyi butun istəklərə güc gəlir. instinkt
oglanla sohbət elədik, dava olmadı. amma qızla görüşəcəyimi dedim ona, ən azı axırıncı dəfə.oglan razılaşmır, mən dirəşmişəm. mümkün deyil, görüşməli və sözümü deməliyəm... bu da bir uşaqlıq dirənişidir. indi olsaydı belə edərdimmi ? əsla !
bir neçə gun sonra qızla görüşdüm, heç götdü-başdı söhbət belə etmədik. nə dediyimi indi xatırlamıram, metroda görüşdük, qapılar bağlandı ,getdi. heç bir mübaliğəsiz yazıram. iyrənc mənzərəydi.
bir neçə gün sonra dözmədim, yenə qıza zəng elədim, alınmıre, söhbət qızı sevmeyimdən getmir, söhbət məğlub olmamaqdan gedir. sevməkdən keçib, sevməək yoxdu, sadəcə nəsə başqa hiss var, əldə etməkmi, qisasmı ? dəqiq bilmirəm.
qıza zəng etdim, yenə əvvəlki söhbətlər, niyə belə elədin ? səni sevirdim axı və s. qız da etinasız yanaşırdı hər dediyimə, bu etinasızlıq məni daha da hirsləndirirdi. indi , artıq bir az yaşlandığım, az da olsa olğunlaşdığım zamanda öyrəndim ki, münasibətlərdə ayrılmaq istəyən tərəf adətən etinasız, sanki heç nə baş verməyibmiş kimi davranır və əgər belə davranırsa , və əgər qadın belə davranırsa, həqiqətən hər şey bitib, dirəşməyin adı yoxdu. bitib, qadın üçün bir şey bitibsə onun yenidən oyanması mümkün deyil, ancaq və ancaq nəsə başqa amillərin nəticəsində qadın üçün bitmiş münasibət oyana bilər. telefonda qızın mənlə belə etinasız danışması məni hirsləndirir, hirsləndirir və dözmədim. qızı söydüm. ilk dəfə idi. ağır söyüşlər idi təbii ki. və qız yenə etinasız. ilahi, indi də fikirləşəndə istər-istəməz hirslənirəm. qıza hirslənmirəm, özümə hirslənirəm. axmaqlığıma.
qızla söyərkən o vaxtkı gəncliyimin çılğınlığı ilə , ona və özümə söz verdim, söz verdim ki, bir də səni axtaran kişi deyil. və bitdi.
amma çox sonralar, qızı söydüyüm üçün peşman oldum. özümə söz vermişəm axı, zəng edib üzr də istəyə bilmirəm. amma söydüyüm üçün təbii ki peşmanam.
üstündən iki il keçdi. bir dəfə facebookda mənə tanımadığım, adı belə qəribə olan birindən mesaj gəldi : "arıqlamısan" əvvəl fikirləşdim ki, bu kimdi, amma elə bir neçə saniyə sonra bildim ki, odur. o saat cavab yazdım ki, kimdir ? (özümü sındırmaq istəmirəm,bildirmək istəmirəm ki,artıq səni tanıdım, yenə də həmin uşaq qüruru)
cavab verdi ki, bəs desəm kiməm məni söyəcəksən. artıq bu dəfə dözmədim, alınmadı artıstlik. dedim sənsən ? və elə ikinci cümləm o oldu ki, bağışla. səni söydüyüm üçün bağışla. deyəsən ilk dəfə idi ki, hansısa qızdan üzr istəyirdim. ilki bu oldu, davamı da gəldi bu üzrlərin. haydı uğurlar.
bəlkə də maraqsızdı sizin üçün, amma mənimçün stefan zweigvari bir novelladır bu əhvalat.