--spoiler--
Könül Arifqızı: Ötən əsrin 1971-ci ildə böyük bir yaradıcı heyət o cümlədən bəstəkar Emin Sabitoğlu “Azərbaycan Telefilm”in istehsalı olan “Gün keçdi” filminin üzərində işə başlayırdılar. O zaman filimin musiqisi Emin Sabitoğluna həvalə olunmuşdur və filmin mahnılarını da dövrün məşhur ifaçıları Yalçın Rzazadə, Flora Kərimova və Mirzə Babayev oxumalıydılar amma filimin musiqisi Moskvada yazılmalıydı. Ona görə də buradan Moskvaya hazır material getməliydi. Ona görə də bəstəkar öz ifaçıları ilə birlikdə musiqilərini tam və xırda detalları ilə müzakirə edib, materilalları hazırlayır. Əslində söhbət açdığımız mahnı o filimdən deyil. Sadəcə, bu mahnını o filmlə bağlayan yeganə əlaqə bu mahnının o dövrdə bu qaynar iş prosesi nəticəsində ani, gözlənilmədən, növbədən kənar və ildırım sürətiylə yaranışı oldu. Məhs həmin səfər ərəfəsində maraqlı hadisə baş verir. Gecələrin birində bəstəkara açılan zəng onu yeni mövzu və ideya daşıyan gözəl bir mahnını yaratmağa vadar edir.
Beləliklə, ötən əsrin 70-ci illərində Azərbaycan estrada musiqisi tarixində çox böyük çəkiyə, nüfuza malik olan, özüdə paytaxtımız Bakıya həsr olan ən lirik nəğmələrdən biri yarandı. Təsadüfi deyil ki, bu mahnı uzun illər Azərbaycan Televiziya və Radio dalğalarında Bakı sabahlarının himninə çevrilərək, paytaxt sakinlərini salamlayır və sühb çağrışı kimi onların nikbin, pozitiv ruhunu kökləyirdi. Belə xoşbəxt tale yüzlərlə mahnı içərisində nadir mahnılara nəsib olur. Ona görə də həmin xoşbəxt mahnılardan biri olan
“Bakı, sabahın xeyir!” mahnısının tarixcəsinə nəzər salacayıq.
islam Səfərli (nəvə): Bir gün babam islam Səfərli öz qardaşı Hidayət Səfərli ilə birlikdə şəhəri gəzintiyə çıxırlar və islam Səfərli şəhəri o qədər çox istəyirdi ki, ona vurğun baxışlarla baxırdı və özünü elə hiss edirdi ki, şəhər ona məxsusdur. Qardaşı Hidayət müəllim islam Səfərliyə sual verir: “islam, sən elə gedirsən ki, güya şəhərin başçısı sənsən, şəhərin ağası sənsən”. islam Səfərli bele bir cavab verir: “Şəhərin başçıları gəldi-gedərdi. Amma şair həmişə şəhərdə yaşayacaq, həmişə onun qəlbində olacaq. Mən həmişə şəhərin qəlbində olmaq istəyirəm. Bunun üçün mən Bakı haqqında şeir yazacağam” və belə söz işlədir “Mən şəhərin himnini yazacağam” və həmin günün gecəsi qardaşı Hidayət Səfərliyə zəng edib, deyir ki, şeir hazırdır.
Yalçın Rzazadə: Gecə saat 1, 2-yə işləmiş mənə zəng olundu. Gördüm ki, səs gəldi “Yalçın, yatmamısan ki?” başa düşdüm ki, bu mənim çox hörmət etdiyim, böyük şair islam Səfərliydi. Dedim xeyr islam müəllim yatmamışam, mən sənətkaram, sənətkat gec yatar. islam Səfərli dedi ki, bir şeir yazmışam, istəyirəm ona qulaq asasan, şeiri bir saat olar yazmışam, adını da “Bakı sabahın xeyir!” qoymuşam.
islam Səfərli (nəvə): ilk növbədə Yalçın Rzazadə ilə islam Səfərli yaxın dostluğu səbəb olmuşdur. Ona görə də ona zəng etmişdir və bir müğənni kimi bu sözlərin mahnıya yaraşıb-yaraşmadığını bəlkədə, Yalçın müəllimlə bölüşmək istədi.
Yalçın Rzazadə: Dedim, islam müəllim, olar mən qələm-kağız götürüm? Bir də mənə diktə eləyin, mən bu sözləri yazım.... O qədər bu sözlər mənə təsir etdi. Dedim, islam müəllim, olar mən qələm-kağız götürüm? Bir də mənə diktə eləyin, mən bu sözləri yazım.... O qədər bu sözlər mənə təsir etdi.
Artıq gecə saat 2-yə yaxın idi. Bilirdim ki, Emin Sabitoğlu işləyir. O, gecə saat 4-ə kimi, bəzən səhərə kimi işləyirdi. Emin, gecələr işləməyi çox xoşlayardı. Həmən Eminə zəng vurdum. Dedim ki, Emin, mənə islam müəllim zəng etmişdi və belə gözəl şeir yazıb, adını da “Bakı, sabahın xeyir!” qoyub. Emin də məni kimi dedi ki, Yalçın, dayan kağız-qələm götürüm bu sözləri yazım. Telefonda sözləri dedim Emin yazdı. Sonar söhbətləşdik, dedi ki, sabah Moskvaya uçuruq, oradan gələndən sonra görüşərik. Sağollaşdıq.... Artıq gecə saat 3-ə yaxın olardı, telefon zəng çaldı. Bir də gördüm, Emin Sabitoğludur, deyir musiqi hazırdır, qulaq asmaq istəyirsən? Dedim əlbətdə, telefonu pianonun üstünə qoydu, Eminin çox gözəl oxumağı vardı və Emin pianoda “Bakı, sabahın xeyir!”i çaldı, sözləri ilə bir yerdə oxudu.
--spoiler--
Qaynaq: link
Mövzudan kənar olsa da qeyd etməliyəm ki, keçmişin həyatımızda qoyduğu bu gözəl izlərdən sonra gələn yeniliklər o qədər möhtəşəm olmalı idi ki, biz o filmlər baxdıqca, o musiqiləri dinlədikcə, o şeirləri, romanları oxuduqca deməli idik ki, həqiqətən korifeylərin əməkləri boşa çıxmayıb. Lakin, çox təəssüf! Elə bir müasir "incəsənət"sizlik lə qarşı qarşıyayıq ki, nətivəsində beynimizdəki həyatdan zövq almaq hissiyatını itirmişik. Əsəbi olarkən və ya darıxdığım zamanlarda hansısa göbələk müğənninin *üç badam bir qoz* musiqisinə qulaq asmaqdansa, hansısa tarixi bir binanın damına çıxıb intihar etmək məni daha çox rahatladar deyə düşünmürəm deyil.