7. Bir dəfə yaşım on üç filan olanda o qazı yandırmaq üçün olan uzun alışqanlardan biriylə küncdəki bir hörümçəyi yandırmışdım. Çünki niiffrətt edirdim hər keçəndə ona toxuna biləcək olma ehtimalımdan. Yandırdım, vecimə də olmadan getdim işimin dalınca. Yadımda olduğunu belə unutdum. Amma üstündən bir neçə il keçəndən sonra bunu etdiyimi heç yaddan çıxarmamış olduğuma fikir verdim, birdən yadıma düşdü. Yeniyetməlikdən olmağı lazımdır ki, anormal həssaslıq dövrlərimdən birində etdiyim bu işin xatirəsi gəlib, lənət kimi tutdu məni. Günahkar hiss etməyə zad başladım, "ala hamı edir də, böcək öldürmüsən." desəm də, xeyir etmirdi. Haradasa görəndə kimdənsə öldürməsini xahiş edərdim o günə qədər. Tək həmin istisna xaric. Çünki əzilərkən çıxardıqları xırçıltı (eynilə milçəklərdəki kimi) məni dəli eləyir iyrənməkdən, qorxudan. Amma sonradan artıq əgər özümün öldürməyə əlim gəlmirsə, başqalarından etməyini xahiş etməyəcəyim qərarına gəldim. Nəticədə indi evdə yaşaya biləcək bütün hörümçək çeşidlərini, anatomiyalarını, davranış xarakterlərini əzbər bilirəm. Harada görürdümsə, yerindən hərəkət etməsi halında üstümə tullanmadığından əmin olmaq üçün hara getdiyini görüm deyə diqqətlə izləyirdim. Əlbəttə o vaxt çiynimi, ayaqlarımı, boynumun arxasını da saniyədə bir qaşınma tuturdu. Beynimin ssenarilərinə əsasən həmişə nə isə ayaqlarıma dırmaşır, tavandan boynuma düşür və çiynimdə yeriyir axı, (hamısını azı bir dəfə yaşamışam deyədir) işləri gücləri yoxdur. Hörümçəyi tərk edib getməli olanda da başım uzun müddət qaçır, qolumdakı kiçik xalı hörümçək bilib qığılcım sürətli, anında kəsilən bir şüvən salmaq kimi. Nə qədər yararlı olduqları vecimə də deyil, istəyirəm hamısı ölsün ya da məndən uzaq olsunlar. Əslində yazığım da gəlmir onlara, öldürmüş olmaq istəmirəm, elə bu. Ətim ürpəşir hər şeylərindən. Yenə də hər yerdə qabağıma çıxırlar. Anamdan olsa dərsimi alım deyə məni tarantulalarla bir otağa kilidləyər. Deyir ki, bu qədəri mümkün ola bilməz, mən özüm getdiyim hər yerdə qəsdən hörümçək axtarıram ətrafda olub-olmadıqlarından əmin olum deyə ya da qorxan gözə çöp düşər məsələsinə görədir. Ancaq son aylar gözümə nadirən hörümçək dəyir, həyət evində qalmamaq həqiqətən işə yarayıb. Bəlkə də hörümçək maqniti lənətim effektivliyini itirib. Lakin yenə də, məni yay aylarında əlində bir plastik stəkan və vərəqlə evdəkilər öldürmədən canlı yaxalayıb, çölə buraxmaq üçün otağın içində vızıldayan milçəyi tutmağa çalışan görə bilərsiniz. Heç birini də təmiz qəlblilikdən etmirəm. Elə olsa, dərd yarıydı.