165. insan yaşlandıqca yüklərlə dolur. bir nöqtədə yıxılıb, ordaca qalmaq istəyirsən. yenidən durmaq nə qədər çətin ola bilər? gündəlik işdən yorulub, bir saat dincəlib yenidən işləmə gücü tapmaq kimi deyil bu. ailənin, dostlarının, cəmiyyətin səndən gözlədiyi, sənin özündən, ailəndən, dostlarından, həyatdan gözlədiyin şeylər var. insan doğulur, və bu gözləntilərə uyğun yaşayır. məqsədlər yaradır , arzular, xəyallar qurub, işlə başımızı qatırıq. düşünürük ki, həmişə elə olacayıq, düşünürük ki, xoşbəxtlik arzuların arxasıyca getməkdədi, hədəflərə çatıb özünü sübut etməkdədir. amma bir an gəlir, elə bir hər şeyi kənardan izləyirsən, heç nə əvvəlki kimi zövq vermir, işləmək istəmirsən, hədəflər istəmirsən, kimləsə danışmaq istəmirsən. daha çox itirmək istəmirsən. necə əvvəlki kimi xoşbəxt ola bilərsən sualını verirsən. necə əvvəlki kimi zövq ala bilərsən? heç nə əvvəlki kimi hiss elətdirmir. artıq valideynlərinin qocaldığının fərqinə varırsan. bilirsən ən pis nə təsir edir? itirdiyin zamandan, şanslardan, insanlardan və hislərindən daha çox onları itirmək qorxusu gəlir. qocaldığını hiss edirsən, həmişə tək olmusan ama bir azdan valideynlərin öləcək. pis yaxşı fərqi var mı soruşsan, pis olanda daha çox insana təsir edir deyərəm. sonra nə olur? həyata yarım yamalaq davam edirsən, bir an gəlir cəhd eləmək belə istəmirsən, çünki artıq şübhən qalmır. istənilən halda həyatımız boyunca itiririk, qazandığımızı zənn etdiklərimizi də itiririk. həyat sadəcə əzabdan ibarətdi sanki. heyvanlardan daha üstün olmaq məcburiyyətindəydik mi? tanrının olub olmaması heç nəyi dəyişmir ki. böyük bir mənasızlığın içində doğulandan məna axtarırıq, məna çıxardırıq özümüzdən, sonra da heçnəsizliyin fərqinə varıb əzabın nə zaman bitəcəyini gözləyirsən. həyat bilirsən nəyə oxşayır? düşün dibi görünməyən quyunun kənarındasan, kimsə sən görmədən arxadan itələyir, bilirsən ki, bir azdan öləcəksən, hər an ola bilər, ölümün olmadığı o anlar səni elə incidir ki, tez çatıb canının qurtarmasını istəyirsən. biz insanlar bilmirik hardan gəlmisik, niyə gəlmisik, nə var əslində, nə yoxdur, kim itəliyib bizi bu quyuya , heç nə bilmədən, seçmədən bu macəraya sürüklənmişik. tanrıya inanmıram, amma varsa da demək istərdim sikim sənin olmayan varyoxunu. kaş olardın daha içtən söyə bilərdim, kaş olardın. kaş nəsə məna olardı. indi mən internetdə həyatın mənası nədi deyə axtarışlar edirəm, kitab oxuyub, filmlərə baxmağa çalışıram. hətta gördüyüm yaşlı insanlardan soruşuram. nəsə öyrənsəm yazacam. insan olmaq çox çətindir. yaşamaq da, ölmək də çətindir. bəzi insanlar çox güclüdür, onlar sadaladığım bütün gözləntiləri atıb, ruhi rahatlığa çatmağı bacarıblar. bilirsən necə? qəbullanmaqla. ölümü, mənasızlığı qəbullanıb, həyatdakı bütün əşyalardan, lazımsız unsiyyətlərdən, gözləntilərdən özlərini azad etməklə. amma bunu eləmək üçün kifayət qədər güclüyəm mi? hələki yox.