36. sinif yoldaşlarımın, qohumlarımın, qonşularımın bir-bir "çağırılma" xəbərlərini aldığım, qonşumun və rayondakı qonşularımızın bəzilərinin artıq şəhid olaraq qayıtdığı müharibədir, illər boyu formalaşan bütün inanclarım, düşüncələrim hamısı bir-bir sual altına düşür. bu günə qədər məşhur erməniləri təhqir edən azərbaycanlılara başdanxarab kimi baxan mən artıq internetdə o ermənilərin üzünü görməyə tab gətirə bilmirəm, hələ ki heç kimin səhifəsinə girib təhqir zad yazmamışam, amma məncə o günlər çox da uzaq deyil. ölən əsgər videosunda ölənin erməni olduğunu biləndən sonra elə bil ürəyimə su səpilir, ölənin uzağı 18-19 yaşında olmağı vicdanıma bir zərrə də təsir etmir. ölən azərbaycanlı əsgərlərin fotosunu gördüm, onların da hamısı uşaq idi 18-19 yaşları ancaq olardı, o fotoya baxdıqdan sonra o kameraları yığıb könüllülük nağılları oxuyub indi xaricə qaçan murdar balalarını əlimlə boğa bilərəm, torpaq almağımız xəbərinə sevinənləri də boğa bilərdim həmin vaxt. bu uşaqların bu yaşda ölməyi bir dərd, amma sabah bu uşaqların ailələrinin yox, elə o cındır balalarının oraları zəbt edəcəklərini bilmək ondan da pis yandırır adamı. uça-uça əsgərliyə gedən hərbi tələbələri gördüm, hamısı bir gün görməmiş uşaqlar idi. rəfiqəmin yoldaşı da birinci gün gedir, amma onun heç nədən xəbəri yoxdur və hamilədir. mən kişi olsaydım və ailəm olsaydı bu ölkə üçün şəhid olmağa cəsarət edə bilməzdim( hamımız şəhid uşaqlarına normal dolanışıq pulu verilmədiyini bilirik) amma minlərlə adam edir. artıq müharibəni dayandırmaq üçün çox itki vermişik, buradan geriyə yol yoxdu. bu vaxtdan sonra hələ də o dövlətdəki murdarlar rədd edilməyəcəksə bu uşaqların qanı bu millətə haram olsun.
telefona zəng gəldikdə açmıram ki, ya şəhid xəbəridir, ya da kimisə aparırlar və zənglər də ancaq o iki xəbər üçün gəlir. ömrümdə ilk dəfə söyüş söyürəm və qarğış edirəm. qısaca, uzun illər psixiatrlarda, nevroloqlarda ailəmin güclə yığdırdığı başımı yenidən sıradan çıxaran hadisədir.