3. 2014-cü ildə *real madrid* və *atletico madrid* arasındakı çempionlar liqasının final oyunu.

real madrid tərəfdarı kimi gecənin gec saatlarında təkbaşına oturmuşam televizorun qarşısında. televizorun səsi qısıqdır, çünki hamı yatıb.
oyunda geridəyik 0-1 hesabı ilə. bir neçə dəfə bərabərlik üçün şans əldə etsək də, dəyərləndirə bilmirik. yavaş-yavaş oyunun sonu yaxınlaşır, ümidlər getdikcə azalır. atletikonun da özünə inamı getdikcə güclənir.

əsas vaxt artıq bitib. əlavə olunmuş 3-cü dəqiqəyə girmişik. necəsə küncdən zərbə qazanırıq. topun başında di mariadır. top havalanır və cərimə meydançasında ramosun başıyla qovuşur. zərbə və qol.

bu dəfə də mən televizorun qabağında havalanıram. qışqıra bilmirəm səssizliyi pozmamaq üçün. biraz hoppanıb düşürəm. sonra fikirləşirəm ki, tarixi anlara şahidlik edirəm.
oyun uzatmaya gedir və daha 3 qol vuraraq real madrid *la decima* edərək 10-cu dəfə avropanın ən böyüyü olur.

səhər durub məktəbə gedirəm və uşaqlarla real madridin qələbəsini müzakirə etmək istəyirəm. ancaq nə qəribə ki, sinifdə bir-iki nəfəri çıxmaq şərtilə heç kim futbolla maraqlanmır və həmin bir-iki nəfər də barselona tərəfdarıdır.
elə həmin vaxt da qanıram ki, əgər ətrafında hissini, həyəcanını bölüşə biləcəyin bir insan övladı yoxdursa, o hislərin də, o həyəcanında çox bir mənası yoxdur.

"whatever you do in this life, it's not legendary unless your friends are there to see it." barney stinson.