15. əmimin əvvəl başqa evliliyinin də olduğunu 6-7 ildir öyrənmişəm. bizdə var axı, əlaqəni kəsməli olduğun dostunu düşmənə çevirmək, yolunu ayırdığın biri haqqında heç kimə danışmamaq, yeri gələndə pisləmək və s. qaldı ki boşandığın adam. elə vedrə bağlayacaqlar ki, insanların ucuzluq göstəricilərinin həqiqən bu qədər çox olduğunu düşünüb, üzvü olduğun bulanıq cəmiyyətə bir daha məəttəl qalıb, bir daha təəssüf edirsən.

həmin evlilikdən 2 uşağı var imiş, 1 qız, 1 oğlan. boşandıqdan sonra əmim onlarla əlaqəni minimuma endirib, nə qədər minimum olduğu 1-ci abzasdan bəllidir. başı qarışır yeni ailəsinə, köhnələr bir qıraqda.

gün gəlir, 1-ci yoldaşının qardaşı vərəmə yoluxur, bacısı bunu uşaqlarının yanında-evdə müalicə etdirir. bəli, evdə. yəqin edirəm ki, gigiyenaya max. önəm vermir və bu səbəbdən ki, uşaqların iksi də vərəmə yoluxur.

oğlanda problem ciddi deyil, qızda məsələ başqa yerdədi. həssas yanaşmalı, müalicə olunmalıdır.
xəstəliyini qəbul etmir və belə-belə vaxt keçir, gəlir çatır 21 yaşa. xəstəlik ağır formasını alıb, vəziyyət çətinləşib. türkiyədən-almaniyaya, almaniyadan-amerikaya, dünyanın dörd bir yanını gəziblər, ancaq heç bir həkim xəstəni öz üzərinə götürmür. sadəcə dərman yazır, vəssalam. qız inadından dönmür, xəstəliyini yenə qəbullanmır..

vəziyyət bu qədər ciddiliyə minəndə, əmim köhnə ailəsinin, qızının yanında olmağa çalışır. bizi onlarla tanış edir. bacımla onlara gedirik, yolda bir oğlan görürəm, yanımda bibim deyir əmimoğlu olduğunu. evə girirəm, çox, lap çooxx arıq bir qız, rəngi qaralmış, bənizi solmuş, beli bükülmüş şəkildə dayanıb, üzü gülür, amma gözləri fəryad dolu.. bir-birimizə yaxınlaşır və görüşürük. mən şokdayam, nə hiss etdiyim haqqında 1 qram fikrim yoxdu və tək gördüyüm ikinci mənin qarşımda oturduğudu. mən heyrət içindəyəm.

ağzını açır danışmaq üçün, ciyərdən bir dərin öskürək gəlir ki, qız artıq danışmağa cəhd də edə bilmir, boğulur. deyə bildiyi 1-2 söz o qədər xırıltılı səslə çıxır ki.. axx, xəstəlik...

bir az keçir, tibb bacısı gəlir sistem vurmaq üçün. qızın səbri çatmır, artıq dava-dərmandan bezib, qışqırıb sistemi tullayır bir qırağa. mən dolmuşam. bütün bunların nə demək olduğunu anlamağa çalışıram və dərin bataqlıqla itib-batıram sanki..

gün gəlir, qızın ürəyi tort istəyir və anasını yollayır tort almağa. o tortu yeyə bilmir, çünki anası evə gəlməmiş qızı bu dünyadan köçür.

öləndən sonra bir topa dərman tapılır. evdəkilərin yanında ağzına atıb, fürsət düşən kimi çıxarırmış. xəstəliyinə qəbullanmaq göstəricisi idi bu, ya qəbullanmamaq? qəbullanıbsa, deməli, artıq dərmana ümidi yoxdu və bunu boş akt olduğunu, özünü nəyin gözlədiyini bilir. ağır olmalıdı..

indi, sənə nə deyə xitab edim, nə deyim bilmirəm. atan 2 qat olub, ananı arada görürəm, duruşu, əndamı yerindədi, amma gözləri hayqırır, baxmağa cəsarət gərək. bəzən tort yeyəndə sən yadıma düşürsən və davam edə bilmirəm. kaşla başlayan cümlələr qururam öz-özümə.
kaş hər şey tamam fərqli olardı. başqa ailələrdə doğulardıq məsələn, daha xoşbəxt, daha mehriban, daha isti. heç olmasa,... ən azından səni daha öncədən tanıya bilərdim. elə ürəkdən istəyərdim ki, bunu. o qədər doğma gəlmişdin ki, mənə. o qədər ürəyimə yatmışdın ki..
var olduğuna ilk başlarda inanmadığım kimi, indi də artıq 4 ildir ki, ölümünə inana bilmirəm. məzarını da ziyarət etməmişəm heç. olmadığını qəbullanıram, ancaq səni o cür görməyə cəsarətim çatmır..

bir şeirdə deyilir ki,

bunda olmadı, neylək,
tək ömür bu deyil ki.

bu deyil, hə, ilahi?

indi mən də bu misralara sığınaraq soruşuram ki, varsa, başqa dünyada mütləq görüşəcəyik, hə?