2. zamanla unutmaq deyə bir anlayışın olmadığını bütün mənliyim ilə təsdiqləyə bilərəm.insanların zamanın axarına buraxdıqları sadecə hadisələrin əvvəlki qədər xatırlamamaq duyğuların isə daha basğın hiss etməməkdən ibarətdir.bəlkə simaları unuda bilərik,səsləri unuda bilərik,hətta görüş yerlərini belə unuda bilərik lakin nostalgiya hissləri ilə bizi bürüyən o yarımçıq xatırlanan xatirələri əsla.günün random hissəsində ağlınıza gələ biləcək,bəlkə yemək yeyərkən,film izlərkən,yorucu iş gününün ortasında belə nələrəsə məna qatacaq fikirlərin mövcudluğu heç vaxt keçmir.nənəm babam haqqında heç vaxt danışmaz,nə bir kəlimə edər nə də onu xatırladacaq əşyaları bizə göstərər amma hər səhər babam əkən ağacı sulamağ üçün erkən qalxar.unudursan lakin o insandan geridə qalanlar hər zaman sənin bir parçan olmağa davam edər.
(bax: Eternal Sunshine of the Spotless Mind)