5. elə gözdən tökülən hər damcı deyil. için çıxacaqmış kimi, gözyaşları beyninin içindən axıb gəlirmiş kimi, nəfəsin kəsiləcəkmiş kimi olursa ağlayırsan sözün əsl mənasında. gözlərin ölçüsünün 3 dəfə böyüməsidir. bezib özünü susdurub sonra divara baxıb baxıb təzədən başlamaqdır. həm zəiflikdir həm güclülük. daha çox zəiflikdir və bu zəifliyi anladığın üçün daha çox düşünüb bitirə bilməməkdir. konkret bir səbəbə ağlamaq ayrıdır, ümumi, o içinin dolu olmağından, boğazındakı düyünlərdən gələn ağrı ayrı. o düyünlərin boğaza verdiyi ağrıyabənzər hissdir. tək olanda, xüsusi və yeni heç bir şey baş vermədiyi halda durduğunuz yerdə ağlayırsınızsa, daha dəqiq ifadə etsək hönkürürsünüzsə nə olduğunu bilirsiniz ağlamağın. elə hansısa duyğulara təsir edən hadisənin yaratdığı gözyaşlarından çox daha fərqli bir şeydir. bir də durduğunuz yerdə özünüzü tuta bilmirsiniz, buna görə heç insan içinə çıxmağınız da gəlmir, ya da gözlərinizə baxıb "ağlamısan?" sualı ilə qarşılaşmamaq üçün bütün günü divara baxaraq keçirmək. ağlamaqdan gözləriniz vasitəsilə artıq fiziki olaraq da "ağlamış" və təzyiq qalxmasının verdiyi baş ağrısını, daha dəqiq desək baş partlamasını yaşamısınızsa ağlamısınız. yaşamamısınızsa heç yaşamayın da. ağlamağın hiss və duyğulardan keçib psixologiyanızın pozulmasının göstəricisi olması ağlamağı da ağlamaqdan çıxarır. elə hər bekar, tək, fikirli olanda da oturub zırıldamaq deyil. özünü tutub tutub bir müddət sonra gələn bir şeydir. rahatladır, yüngülləşdirir, amma düzəltmir heç nəyi. gözlərdən gələn yaş niyə dupdurudur? çünki süzülüb gəlir, süzgəcdən keçə bilməyənlər qalır ürəkdə.