1. teatrın gastronomiyasında işlədiyim vaxtlar boş içki şüşələrini növünə görə dəstələmək, sıralamaqdan, işin sonunda yaxın bir araba ilə binadakı bütün zibil kisələrini, kağız, şüşə tullantılarını toplayıb tullantı otağına boşaltmaqdan sonra ən çox sevdiyim fəaliyyət. barda, restoranın mətbəxində və kantində olmaq üzrə 3 növü vardı. ən cool olanı barda yumaq idi. amma ən əyləncəlisi kantindəki idi. restoranda da yumuşam amma o digərləri qədər zövq vermirdi. həm də orda tək olmurdum. (bax: tək çalışmağı sevən adam)

əvvəlcə barı danışım, çünki, ən çox bunu eləmişəm. yerli dili tam yaxşı bilmədiyim üçün məni restoranda ofisiantlıq eləməyə çox da salmazdılar. orda müştərilərlə daha çox ünsiyyətdə olur adam. barda isə sadəcə içki satılırdı və çox da şirin dil olmağa ehtiyac yox idi. nəysə sadəcə içki satdığım üçün stəkan fincan və bokaldan başqa yumağa heçnə olmurdu. yanbayan iki kran var idi * biri bu şeylərin dilimizdəki qarşılığını desin . hər ikisini açıb, tıxacları bağlayıb, əl-üz yuyanı su ilə doldururdum. sol tərəfdəkinə yuyucu vasitədən tökürdüm, sağ tərəfdəki isə təmiz olurdu və temperaturu nisbətən aşağı olmalı idi. sol tərəfdəkinin dibinə üzü yuxarı baxan 3 fırça bərkidilirdi. vəssalam, möhtəşəm əyləncə hazırdır. çaxır bokalını sol tərəfdəki köpüklü su ilə yüngülcə yaxalayırsan, sonra yanbayan bərkidilmiş 3 fırçadan ortada olanına keçirirsən. bokalı aşağı yuxarı hərəkət etdirməklə içi təmizlənir, köpüklənir. fırlatmaqla isə yan tərəfi təmizlənir. sonra çıxarıb sağ tərəfdəki təmiz suda yaxalayırsan. bokal olur gül kimi. qoyursan kənardakı dəmirlərin üstünə ki, suyu süzülsün. dəmirlərin üstündə 7-8 bokal yığılandan sonra isə əlinə bir dəsmal alıb başlıyırsan qurulamağa. daha doğrusu cilalamağa. bunu edərkən dimdik durursan və qarşındakı masaların önündə oturan civilərlə baxışırsan. düzdü mənə ancaq liseliler baxırdı, amma olsun. (baxma: babyface oğlan)
yuxarıdakı cool olanıdır, amma ən əyləncəlisi kantində olandır. burda da tək işləyirdim. əslində məni kantinə heçvaxt salmırdılar. kantinə adətən aşbazlıq məktəbindən təcrübə üçün gələnləri ya da sadə reseptli yeməkləri hazırlaya bilən işçiləri salırdılar. bir də baş aşbazlar təbii ki. hər dördüncü gün teatra 15-20 nəfər qonaq gəlirdi ki, onlara qulluq üçün yalnız bir ofisiant tələb olunurdu. bu da mən idim. bu iş gününün də böyük hissəsi gözləməkdən ibarət idi və mən də gözləmək əvəzinə kantinə qab yumağa gedirdim. (baxma: şefin götünə girməyin 100 yolu) burda əsas işi qabyuyan maşın görürdü. əsasən iri qazanlar, dəmir yemək qabları yuyulurdu. qabları maşının içinə salmaq üçün bir içlik/altlıq var idi. yuyulacaq şeyləri bunun üstünə düzürdüm. sonra bir duşa bənzər alət var idi. düyməsini basanda yüksək təzyiqlə isti su vururdu. qabları bu alətlə yaxalayır, həmin içliyi maşının içinə sürüyür, yeni içlik götürüb prosesi təkrarlayırdım. təkcə o alətlə oynamaq nəyə desən dəyərdi.
həvəslə yazmağımdan da gördüyünüz kimi qab yumağı mənə işim sevdirib və mən də işim üçün darıxmışam. bekar olanda başda dediyim digər işlərimə də uyğun başlıq tapıb entry yazacam. hələlik bu bəsdir.
p.s. bura qədər oxuyan bekarlara təşəkkür edirəm. kimsə nickaltıma "hə nolsun ki?" yazsa nə deyəcəm bilmirəm. sadəcə yalnızlıqdan bekarlıqdan yazdım.