32. bəzən çox sevdiyiniz bir musiqiçinin, sənətçinin və ya başqa bir görmədiyin ama tanıdığın və də hörmət etdiyin bir insanın ölümünü eşidəndə içində bir ağrı, narahatlıq hiss edirsən. şəxsən mənim bu ölümü eşidəndə yaşadığım hisslər belə deyil, təəssüfdən çox özümü günahkar kimi hiss edirəm. bəzən insan öldürməyin necə mundar bir hiss olduğun fikirləşmişəm. indi özümü qatil kimi hiss edirəm. bu hiss boğur məni. aylardır sözlüyə girməmişəm, sırf hisslərimi biriləriynən bölüşüb rahatlamaq adına nəsə yazmaq istədim.

isanı qiyabi olaraq, apardığı mübarizədən, reportajlarından tanıyıram. şəxsən məndə inanılmaz dərəcədə cəsur bir insan təəssüratı oyatmışdı. heç bir şey istəmirdi. 2 milyonluq bakıda özü kimi olanlara yaşamaq hüququ istəyirdi, çox gördük. biz homofobik olmasaq da, səs də vermədik etirazlarına, dəstəyimizi əsirgədik. qurdalasan o bizim hər etirazımıza qatılıb bəlkə də. əsgər ölümünə də etiraz edib bəlkə. ama indi əsgər olan çox adamın onun ölümü sikinə də deyil, söyən də var hətda. özünün də dediyi kimi, onu söyən söyməyən, yaşamına hörmət edən etməyən hamı onun ölümündə günahkardır.

isanın ölümü bir homoseksualın bezib özün öldürməyi deyil. rahat yaşamaq istəyən bir insanın cəmiyyət tərəfindən qətlidir. bax elə budur məni əsas narahat edən. burda çoxumuz daha şəffaf, daha tolerant, düzgün siyasətin işlədiyi, vaxtilə ayaq yuyanların, göt silənlərin göstərdikləri xidmətə görə hakimiyyətdə kök atmaq imtiyazının, mentalitet deyilən çürümüş, cəhalət məhsulu adətlər toplusunun olmadığı, insanın insan kimi yaşadığı cəmiyyət istəyirik. bəlkə içimizdən biri də bir gün bunları istədiyib amma sahib ola bilmədiyinı görə bezib özün öldürəcək. 8 illik ayrılıqdan sonra azərbaycana qayıdan mən, bəlkə 1 il də orada yaşaya bilməyəcəm?

bir cəmiyyəti arxasınca dartıb aparan həmişə bir ovuc insan olur, lokomativ kimi, uçurumun əksinə dartır. bu çürümüş cəmiyyəti dartıb apara bilən hələ ki yoxdur, vaqonlar lokomativi uçuruma sürükləyir. isanın iradəsi, cəsarəti belə öz yaşam haqqını əldə edə bilmək nəticəsinə gətirib çıxarmadısa, şəxsən mən öz adıma azərbaycanda nə vaxtsa normal bir həyat yaşaya biləcəyimə, bunun üçün mübarizə aparıb qalib gələcəyimə inanmıram. çünki bu ölkədə insanlar hökümətdən qorxduğu qədər allahdan qorxmur və homoseksuala göstərilən münasibətin bənzəri liberala da göstərilir, solçuya da göstərilir, dindara da göstərilir, hər cür müxalifə də göstərilir. belə bir cəmiyyətin üzvü olmaq ağırdır.

bir insanın ölümünə sevinilən bir cəmiyyətin üzvü olduğuma görə utanıram. ölünün arxasından söyən, soxub içinə otura bilməyən, "nolsun, gündə o qədər dağ kimi oğlan haqsız yerə ölür" deyib, o "o qədər dağ kimi oğlanın" haqsız ölümünə belə etiraz edə bilməyən, soxub dilin bir yerinə telefonuynan oynuyan qəhbələrin hamısı indi şirə dönüb. bu varlığı bir qara qəpiyə dəyməyən varlıqlar bu ölkənin rifahı üçün mubarizə aparan hər insanın ölümünə bənzər reaksiya verəcək. belələriynən bir xalqın üzvü olmaq utancdan başqa bir şey deyil. soxdum sizin mentalitetinizə də, düşüncənizə də, xalqınıza da, cəmiyyətinizə də, dövlətinizə də.