11. sərsəmcə şeylərdən biri.
məndə xatirəsi var. bütün məktəb o divardan bu divara qaçıb heç məktəbdə üzünü görmədiyi uşaqların köynəyinin orasını-burasını yazanda mən ağappaq saruçkamla ortalarda gəzinirdim. qoymurdum kimsə nəsə yazsın. ancağ xaiş zad eliyəndə kiməsə nəsə yazırdım amma qoymurdum özümkünə yazsınlar. ala onsuzda o köynəyi ya yuyassan, ya da atassan da nə vaxtsa. görmüsüz indiyə kimi kimsə gəlsin desin " bax bu mənim məktəbli geyimimdi, bu yazıları da o vaxt sinif yoldaşlarım yazıb mən də bunu xatirə kimi saxlamışam" ? mən görməmişəm. görsəm də ki, nə xatirədi ala olar ətağa? mənasızdı. bütün günü təlpətöyün saç vidiylə gəzənlər nədənsə əlamətdar günlərdə, xüsusən də, bu son zəng günündə saçını inək yalamış formasına salıb gəlirlər məktəbə ki, puah guya bu qaqaş o qədərə təmizkar, səliqəli və dürüst biridir ki, hamısı saçına yansıyıb bunun. mən şəxsən bunların heçbirini eləməmişəm. gündəlik məktəbə getdiyim formada da son zəng gününü qeyd eləmişəm. onun xatirəsi daha doğmalaşır elə olanda. hələ sonda o yığışıb səy-səy ortaya düşüb oynamaq partysinə də heç qalmadım. çıxdım gəldim evə.