13. çıxmışıq əmimgildən marşruta qədər yeriyirik. hava da yağışlıdı babat. ayaqqabımın altı da çoxdan cırılıb hava günəşli keçirdi deyə yola verirdim, amma həmin gün yağışlıydı deyə ayağımı yerlə sürüyə sürüyə gəzirdim. anam "qıçıva nolub niyə çəkirsən ayağını?" deyə soruşanda mən "heçnə prosta yorulmuşam" deyirdim. bilinməsin deyə arada ayağımı yerdən biraz aralıyırdım ki, şübhələnməsinlər. hər dəfə normal yeriyəndə isə hər addım atanda ayağımın içinə su dolurdu. ayağım yaxşıca islanmışdı. almağa imkanımız yoxuydu ona görə bildirmirdim bizimkilərə. uşaq ağlımnan "evə gedərəm kleynən zadnan yapışdırıb düzəldərəm qəşəy olacağ" deyib evə çatmağı gözlüyürdüm. çatdıq evə ayaqqabımı soyunmuşam, kley tapmamış atam məndən qabaq xəbər tutdu ayaqqabımın cırıq olduğunu. gəldi dedi anama da ikisi də duyğusal gözlərlə baxdılar mənə. bilirdilər ki, mən bilə-bilə onlara deməmişəm ki, artıq xərc çıxmasın. sabahısı gün atam məni də götürüb istədiyim ayaqqabını almaqçun mağazaya aparmışdı. mən də bilə-bilə yenə ən ucuzunu seçib "ata bu əladı qəşəydi bunu al da nolar" filan deyib atamı yoldan çıxartdım o ucuz ayaqqabını aldırdım. bir neçə il də o ayaqqabıyla yola verdim.