1.həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlardan biridir. hələ o qəpik sonuncu 20 qəpikdirsə, sıçdın, qardaş. oysa nə ümidlərlə o qəpiyi atarsan ora. dua eliyərsən, qəpiyi 3 dəfə başıva fırladarsan, amma keçməz blin. hələ çırtma ilə qəpiyi içəri salmağa çalışanını da görmüşəm, yetimin dərdinə şərik olmuşam. qaqaşın gözündəki parıltını görürdüm. hiss elədim ki, axırıncı iyirmi qəpiyidir. çünki, qaqaş dirəşmişdi. qəpiyi götürüb geri qayıtsa idi də, bütün olan-qalan xarizması sikdirəcəkdi. geri də hara qayıtsıne ? yetimin bütün ümidləri sadəcə o iyirmi qəpikdə idi. onun arxasında da növbədə gözləyən xüsusi təyinatlı xalalar.. empati elədim, amma nə fayda ? mənim də sonuncu iyirmi qəpiyim idi. iyirmi qəpiyimi yükləyib ordan uzaqlaşaraq ürəyimdə gəbər, amk deyib, ordan uzaqlaşdım, amma qaqaş hələ də qəpiyi çırtmalayırdı. -*
glş
