4. tibb onun arvadı, ədəbiyyat isə məşuqəsi sayılırdı. haqqlı idi. tibbdən sıxıldığı vaxtlarda məşuqəsinə qaçır və onunla dərdləşirdi. ağlından keçən hekayələri ona danışırdı. məşuqə isə susur, sadəcə ona qulaq asmağa çalışır. onun üçün də çətindir; məşuqəsinin başa düşüləcək tərəfləri var: çexov yorğundur və fikirləşdiyi hekayələr, o hekayələrin içində itiylə dolaşan qadınlar, qadınlarından nifrət etdiyi üçün keçmişini içkilərdə axtaran kişilər, yıxılan işçi sinifi, meymunu təqlid edən soysuz burjuvalar, onu fikirləşdirir, çevoxu başa düşməyə sövq edir.
bu hekayələr danışıldıqca və ya yazıldıqca, rusiya qara qışı yaşamaqdadır. soyuqdur və sobanın tininə söykənərək onlara qulaq asmaq həddindən artıq ağırdır. lakin, təəsüflənməyə dəyməz, məşuqələr sevişmək və qulaq asmaq üçün varlar və bundan narazı deyillər.

bir gün çexov (ya da siz ona çexonte deyin) məşuqəsini sattığını fikirləşir. onları başqa adla (çexonte imzasıyla) rus kəndlisinə, işçisinə, politolquna satır. o pul qazanmalı və qarnını doyuzdurmalıdır. sənətini (məşuqəsini) satmaq onun üçün çətindir. amma nə etməli* lenin bunu kəndlidən soruşmuşdu , əlində başqa çarəsi yox idi, qalmamışdı. satmalıydı.
sadəcə illər sonra, artıq oxunduğu illər sayılırdı bunlar, o satdığı məşuqəsindən üzr istəməyi bacarırdı: çexonte çox şey deyə bilər, lakin anton pavloviç çexov nə deyir, vacib olan odur.
öldüyü vaxt rus ədəbiyyatının, teatrının da bir tərəfi ölümlə qarşılaşmışdı. hekayə tanrısını itirirdi. öldüyü vaxt sadəcə yeddi il daha oxunacağını demişdi. ah, nə qədər də yanılırdı.
o bilmirdi ki bu sətrləri yazan insan ən az onu ölümünə qədər yanında saxlayacaq, onu oxuduğu vaxtlarda hər dəfə fərqli hisslər yaşayaraq, bunu ifadə gücündən yoxsunlaşacaq. özünü tanıyaraq hekayələr yaratmağa cəhd edəcək.
indi isə əziz pavloviç, o iki şüşənin arxasına gizlənən, suallarla dolu göz bəbəklərinizi dünyanın üstündən çəkməyin. çünki hələ də, göylərin bir hissəsindən dünyaya baxaraq, gülümsədiyinizə inanan məşuqələriniz var.