filmə çoxdan baxmışam, bəlkə 2 il keçib üstündən. ona görə yazdıqlarım bir az qeyri-dəqiq ola bilər.
çoxdan baxmağıma baxmayaraq, tövsiyə olunası filmdi. evsiz, işsiz, bomj mahsun balıqçı dostlarının sayəsində yaşayır. adamın tək sevdası maşındı. gecələr oğruladığı maşınları aparır, sürür və çox vaxt da təşəkkür olaraq yuyub, silib, təmizliyib oğruladığı yerə qaytarır. sonra bir kafenin tualetçisi kimi işə düzələ bilir yenə dostlarının sayəsində. orda bir qıza aşiq olur. tam da həyatı dəyişdi deyəcəkkən sevdim qəhbə çıxdı söhbəti çıxır ortaya. çünki qız, mahsunun ona təmənnasız verdiyi otağa kişilər gətirir, altına uzanır, pulunu qazanır və mahsunu türklər demiş, büyük hayal kırıklığına uğratır.
mahsun isə qorunan bir qalanın içində otarılan bir neçə tovuzquşuna meyil salır. və hər gün birini oğrulayır. sonunda yaxalanır. ardına gedib özüvüz baxarsız. jafar panahinin də dediyi kimi, filmləri izah etmək mümkündüsə, daha niyə çəkilir ki?! * nəsə bu məzmunda bir söz idi
mənim filmdən aldığım mesajı bir cümlə ilə ifadə etsəm: hər kəs yaşadığı həyata layiqdi. doğrudan da, düşüncələrimə təsir edən mükəmməl filmlərdəndir.
hələ-hələ soundtracki unudulmayıb. neçə-neçə gecələrimi vermişəm bu meditativ musiqiyə
(youtube: 
)
)