5. emily watsonu sevdirən film. trier yenə baş rola gözəl qız seçir və onu soyundurur. bess rolunun nude səhnələrinə görə bir neçə aktrisa razılaşmır. məncə elə yaxşı ki də razılaşmırlar.
lars von trier adamı əsəbiləşdirir. həm də güclü suallar yağdırır adama. bu dəfə hisslərə daha çox üstünlük verir. simvolika azdı. zatən simvolika onun son filmlərinə aid bir şeydi. yenə dogma 95 üslubuna müraciət edir, amma tam olaraq dogmaya daxil deyil.
trier, əgər friedrich nietzsche opera yazsaydı, belə olardı - deyə göstərir.
emily isə dəhşətdi. tanrı ilə söhbətlərində özü uşaq olur, tanrı isə yetişkin biri. səsilə bunu hiss etdirir. hətta jan`la yatarkən xorultunu eşidib gülməyi belə uşaqcasınadı. çox saf bir obrazdı.
sonda bir sual yaranır: inanc pisliklərə və ölümə qalib gələ bilərmi?