39. tənhalıqdan çatdırmaq istədiklərini çatdıracağın məkanlarda imic formalaşdıra bilməmək. əsas səbəblərdən biri budur. burada sadəcə özümü nəzərdə tutacam. digər yazar nə üçün yazır bilmərəm. mən yazmağa meyilli adamam, bəli özümü dünyanın mərkəzi hesab etdiyim üçün fikirlərimi də bölüşmək istəyirəm. düşünürəm sanki bu fikirlər insanlara çox vacibdir, lakin qulağına da alan olmur. bu isə mənim kimi özünü dünyanın mərkəzi hesab edən biri üçün mənəvi cəhətdən böyük çöküşdür.

hər şeyə ən başdan başlamaq istəyirəm, deyəsən yenə uzun yazı alınacaq. əvvəli əlaqəsiz görünəcək, sonrasında düyünlər çözüləcək.

elə də varlı ailədə böyüməmişəm. hətta kasıb ailədə böyümüşəm desəm yeridir. kasıbçılığı görənlər onun necə mundar şey olduğunu yaxşı anlayırlar. kasıbçılıq evdə sakitçilik səbəbidir və ya axşam düşdükcə deyib-gülərək günorta baş verən sakitçiliki unutdurmaq cəhdidir. bəlkə ürəyindən qaraqanlar axır bunu edəndə, lakin yenə də saflıq əlamətidir.

təkrarlamağa ehtiyac yoxdur yəqin, ki ən azı normal həyat şəraiti olan ailələrdə böyüyən uşaqlar daha yaxşı inkişaf edirlər, həm fiziki baxımdan, həm digər. mən elə də yaxşı inkişaf edə bilmədim. fiziki cəhətdən hündürlüklə yaxud nə iləsə problemim yoxdur. lakin uşaqlıqdan gördüyüm, ən pisi (bəlkə də yaxşıdır) dərk etdiyim pulsuzluğun və digər bundan doğan səbəblərin yaratdığı problemlər istər dərimin tonuna, üz cizgilərimə öz töhvəsini verdi. ən böyük problem isə bütün bunların yaratdığı özgüvənsizlik problemi idi. özgüvənsiz adam- heçkimə qaynayıb-qarışmaq olmurdu. çünkü hər an türklər demiş açıq verməkdən qorxurdum. belə-belə artıq digərləri tərəfdən də "eybəcər" , "çirkin" sözlərini eşidirdim. çünkü istər davranışından, istər üz cizgilərindən özgüvənsizlikin zirvəsi görünən adamın digərlərinə eybəcər gəlməsi normal hadisə idi.
bəs özgüvənim aşıb-daşmasa, normal olsa belə necə olardı ? məncə fərqli olardı. ən azı indiki kimi olmazdı. uşaqlıqdan daha aktiv olardım, insanları öz ətrafıma cəmliyə bilərdim. ya da nəbilim çoxlu "kruq"un əsas üzvlərindən biri olardım. üz cizgilərim hansı həddə olsa belə (əgər özgüvənli olsam sifət quruluşum eyni olsa da mühüm dəyişikliklər olacağı danılmazdır) bu heçbir zaman üzümə vurulmazdı. çünkü indiyə kimi gördüyüm odur ki, həmişə sual verərdim özümə. axı filankəs məndən də beşbətər çirkindir, necə o boyda kəs bunu eybəcər görmür, necə bu qədər adamla əlaqə qurur ? məsələ bunda imiş sən demə, problem güvəndə imiş. kasıb kimdir ? daim hardasa "açıq" vermək qorxusu ilə sosial ortamladakı psixopat. hə, olur ki, kasıblardan da tamam fərqli tiplər gəlir. amma mənə o klişeni söylətməyin deyəcəkdim elə - istisnalar bla bla bla.




bura kimi oxuyanlar ola bilər desin, yazılanların bu başlıqla nə əlaqəsi ? gündəlik həyatımızda mühüm yeri olan facebook-da hər kəs ağzına gələni yaza bilir, çünkü mühiti var. mən yazıb ürəyimi boşalda bilmirəm. çünkü mənim primitiv yazımla hansısa imici olan kuklanın yazdığı eyni olsa belə mənim yaxın saydığım insan belə onunkini like edəcək məni yox - yəni onu alacaq məni yox, yəni onun mövqeyi daha ciddir, səninki isə xiyar tağı. bu ehtimal deyil, doğurdan da belə şey olub.

adamlar özlərindəki fikir boşluğunu belə doldurur. imic yaratmış biri sadə bir fikir yazır onu elə özü kimi içi boş lakin sosial məkanlarda tanınan insanlar (əksərən) bəyənir və həmin "fikir acı" insan üçün o insan daha bir mövqesi olan insan kimi bilinir. və girən sənə girir, görürsən ana səhifənə düşdü, filankəsin filan statusunu bəyəndi. o an tüpürürsən hər şeyə. deyirsən sikdirsin, hər şey. məhz o an yada sözlük düşür. deyirsən burda da təbii bir-birini tanıyanlar olsa da, yenə cəhənnəm, burada səndən daha intellektual adamların hətta sənin entryini bəyənməməsi kimi lüksün var.

demirəm mənə belə imic lazımdır. lakin adama çox pis qoyur. bu səbəblərdir məni sözlükdə yazar olmağa məcbur edən - bilirsən ki, sənin entryini 3 nəfər olsa belə nəsə görmüş, oxumuş adamlar oxuyacaq.

(baxma: ürəyi açılan yazar)
(baxma: ulan, hayatınımı anlatıyosun entrymi giriyosun )