8. “varlığın dözülməz yüngüllüyü” romanında itin ölüm səhnəsini, insanların acı taleyindən daha acı təsvir edərək mənə bir tərəfdən nitsşenin şallaqlanan atın boynunu qucaqlayıb ağlamasını, digər tərəfdən də dekartın heyvanları “təbiətin canlı maşınları” adlandırmasını xatırladan yazıçı. kundera dekartın qənaətinə daha qalın qələmlə qırmızı xətt çəkə bilib.

"bizi həyata bağlayan ən güclü ip zamanla əriyib, məhv olur və adama qalan, axırda yalnız bir qeyri-müəyyən nostalgiyadır".