. qarabağ müharibəsində şəhid olan kiçik əmimdən sonra hər ikisinin anası, nənəm ölənə kimi, 10 il qədər müddətdə danışmadı heç nə. ruh kimi gəzirdi ortada. halbuki, atamın keçmişdə, cavan vaxtı onun necə həyatsevər biri olması ilə bağlı bəhs elədiyi xatirələri var..hətta indi atamın mənə 20 yanvar günü sırf təsadüfdən beyninə tuş gələcək güllənin, qaçaraq həyatını qurtarmağa çalışan adamlardan birini ani bir rastlantı sayəsində şəhid eləməsini danışmağı yadıma düşdü. o qadın, o ana bütün bunlara şahid olaraq yaşamağa davam eliyə bilərdi? və bütün bunları sorğulamağa yetərincə haqqım var. nə uğruna? bütün bu faciələr, bütün bu "rekordlar", bütün bu müharibələr. həyatını insanlar həqiqətən bunun üçünmü fəda eləməlidi? insanlar həyatda qalmaları ilə xoşbəxtmi olmalıdılar? insanlar həyatdan gedən birilərinin hüsranına tab gətirməyən kəslərə təsəlli verərəkmi yaşamalıdılar? evimizdə hələ də o hadisənin xəbərinin çıxdığı köhnə qəzetlər durur. görürdüm, dərk eliyə bilmirdim. birini xatırlamaq adına, birinin ölümünü xatırlamaq adına bir "heç"dən baş verən kütləvi faciədən bəhs eləmək necə iyrəncdi, deyil?
yadımdadı, nənəmin ölümü. bizimlə qalırdı. çox bağlanmışdım və öyrəşmişdim ona, hər nə qədər heç kimi sevməsə də. necə sevə bilərdi axı. mən balaca idim. ağzından "köpük" gəlişi yadımdadı. təcili yardım çağırmaqları və s. məni qoymurdular görüm. bir divarın küncündən gizlin baxırdım. sevinirdim artıq oğullarını görəcəyinə. ümid eliyirəm xoşbəxtdi indi.