10. yenə əfkarlandıran bir hekayəni yada salan başlıq.

əslində heç kimə inanmıram, heç nəyə, gözümün görmədiyi müddətcə, görmə spektrlərimin seçə bildiyini qavraya bilmədiyim müddətcə. içimdə həmişə şübhə hissi qalır.

çox uzun müddət əvvəl atası və qardaşının uzun illər təcavüzünə məruz qalan birini xatırladım. belə deyirdi. birinci dəfə mənə danışdığını deyirdi. yadımdan çıxmaz. ağlayırdı danışanda. anasından gizlətdiyini, ancaq yeniyətməlik dönəminə gələndə bunu öyrənən anasının çarəsizliyinə necə göz yummağından bəhs eliyirdi. anası işləyirdi, atası işdən tez gəlirdi. dediyinə görə 4 il zaman-zaman hələ yeniyetməliyinə girmədiyi dövrdən qızın psixologiyasına da ciddi təsir edərək, hədələyərək edirdi bunu. inanmırdım təbii ki. hələ də inanmıram. inansam neyləyərdim? bilmirəm. içimdəki inamsızlıq duyğusunu sikim. əgər belədisə həqiqətən onda bəs? deyə içimdə qalan o şübhələri sikim.

niyə bunu mənə danışma ehtiyacı hiss elədiyini bilmirəm. amma polisə qədər gedən işin axırı heç də yaxşı olmamışdı dediyinə görə. ailə sirri olaraq saxlanılır bu məsələ. amma tipik minimal zəka geriliyə ilə əqli qüsurlu olmaqdan qurtulan qızlar siyahısından olduğu qərarına gəldiyim üçün öz ağlınca bu hekayəni qurma ehtiyacı hiss eləmə səbəbini də düşündürürdü. çox az qarşı cins nümayəndəsi ilə əlaqəsi vardı və gələcək, evlilik ehtimalına qarşı əməliyyat ehtiyacı hiss elədiyini deyirdi, zənnimcə söz vururdu. adını belə bilmədiyi hər gələn-gedənə verən bir tip deyildi, zənnimcə, o şəkildə xarakterizə etmişdim ağlımca ən azından, amma çarəsizliyi göz önümdə idi və deyəcək söz tapmır, söhbəti dəyişirdim. ancaq bəzi gerçəkləri dəyişdirmir bu.
necə ki əfqanıstanda bugün çıxan bir xəbərdəki kimi 3 yaşlı qızı zorlayıb sonra günahı onda görüblər, bizim ölkədə də var belə hallar. bənzərləri. az deyil. sırf adım çıxar deyə, sırf inanmazlar deyə. həyata necə davam eliyərəm? deyə. namus,qeyrət, ailə müqəddəsliyi, sirri məzara qədər götürmək məcburiyyəti, təhdidlər, haqqını tələb edəcəyin kəslərə güvənsizliyindən. nə qədər ki, bunu dərd eliyəcəyik, nə qədər ki, özümüzə müsəlman ölkəsi deyəcəyik, nə qədər ki, nəsillərimizin adət-ənənəsini həyatımızın məğzinə çevirəcəyik, belə olacaq. inanmıram amma bu dövrü görəcəyimizə. niyə? çünki susqunlar ölkəsiyik biz.