66. 4 ilden biraz artıqdır ki, meni övladlığa götüren şeher.

isine bilmirem sene, ankara. ne seve bilirem seni, ne de sevmeye.

4cü ildir ki yeni ilimi seninle keçirecem. soyuqda da yandırırsan, istide de. gece de, gündüz de. 4 il evvel nece yad idinse indi de o qeder yadsan. isiden olmadı seni mene.

4cü ildir ki, ehtiyaclarımı qarşılamaq xaricinde dahasını istemirem bele senden. sen hardan bilesen ki, herden bezi adamları yanında olmasını, başqa yoxluqlara deyişmek isteyi nece duyğudu. hardan bilesen ki, elini atanda çatmayanlar seslerle, görüntülerle ve xatirelerle evez oluna bilmir heç vaxt. o qeder adamın yükünü daşıyırsan ki, daşlaşıbsan. seliqeliliyinden, resmiliyinden, temizliyinden, böyüklüyünden, gözbağlayıcı gözelliyinden mene ne? sen heç vaxt meni dinlemek istemedin ki.

4cü ildi ki, saniyelerimi sayıram.
saat taxmadım ki belke xoşbext olam. hamıdan vaxtı soruşdum.
başımı qatmağa çalışdım ki, xatırlamayım seni, her an gözümün qabağında idin.
ele bir dost vermedin ki mene, birlikde söyek sene, yetim kimi baxdım mene, kimsesiz kimi deyil. pis verdişler verdin mene. ilk geldiyim gün ağladığım o yastıq parçasındakı qayğısızlıq izlerinin bugün sesini qulaqcıqdakı yadlara deyişmeyimden bir ferqi yoxdu ki. dünen gözümün qarşısında mene gösterdiyin yetkinleşme dersinin bugün mene özümü sorğulayıb xroniki depressiya vermesinden başqa ne qazandım ki senden? dünen sayende itirdiyim o deyerler, feda etmeye deymezdi ki, ankara. bunu anlamaqçün gec oldu, ancaq seninle bir yerde anladım. sayende anladım.

sayende özümü yaşlanmış hiss eliyirem, ankara. sayende deniz kenarında dinlemekçün hesretle yığdığım mahnılar sıralanıb dururlar. sayende o qeder baxımsızlaşıram ki, ankara, simamda yeqin bir çox şeher ehlinden ferqli olaraq, bütün yükünü çekirmiş kimi cizgiler iz qoyub, ankara.

bilirem, günah mendedi. belke de günahı boynuna yıxmağa kimse lazım deyil. ancaq yaşıdlarımı gördükce, onlara münasibetini gördükce qısqanıram, ankara. ne eledim ki sene, bunlara layiq olacaq? niye gecelerimi tavandakı zil qaranlığa qerq elemekden doymursan, niye dinlemeye çalışmayıb meni, üstüme gelirsen günden-güne, ele sertsen ki..üşüyürem, ankara, çox üşüyürem.

kişiler ağlamaz, ankara. kişiler xoşbext olar, kişiler güclü olar, kişiler xoşbext olmaqçün hemişe sebeb taparlar, kişiler qürurlu olarlar, kişiler ancaq son hedde birilerine qarşı çıxarlar, kişi ağır olar..niye meni böyüdürsen, ankara? istemirem seni. sayende, istemirem seni. nadanam men, ona göre. mene heç sebebsiz xoşbextlik vermedin ki sen..sayende şeylerle barışmağı öyrendim..sayende qıcıq olmağı, üzsüz olmağı, kinliliyi öyrendim..sayende yolun soluna, sağına baxanda birileri üçün ölmemem gerekdiyini xatırlatmam gerekdi özüme..sayende sevgisiz, qayğısız ve meqsedsiz yaşamağı öyrendim, ankara..sayende üzüne bele baxmaq istemirem, utancımdan.

sevdir özünü mene, ne olar. sevdir. bir yolu olmalıdı axı. yalvarmağı ne vaxt öyrendim men? yatağının başında duracaq biri olmadığını nezere alıb, xestelenmemeyi ne vaxt öyrendim men? aclıq-toxluq duyğularımı ne vaxt itirdim men? ne vaxt bele kirli oldum? ne vaxt bele bitkin oldum? ne vaxt küsdüm her kese? ne vaxt senden elimi üzdüm bilmirem ki. övlad olsan sevilmezsen. bu il mene şaxta baba ile biraz edeb, biraz xoşbextlik, biraz qayğı, biraz sevgi, biraz da feyxoa getir. çox mu şey isteyirem?